ur. 31 III 1819 r. w Rotenburgu k. Fuldy. Brat księcia raciborskiego Wiktora I Maurycego (1818-1893), pana na Rudach i Raciborzu. Zrobił wielką karierę polityczną. Jako dziedziczny właściciel posiadłości we Frankonii był dziedzicznym członkiem Bawarskiej Rady Stanu. W 1848 r. został przedstawicielem Rzeszy Niemieckiej w Atenach, a w 1849 r. w Londynie. W 1866 r. król Ludwik II mianował go premierem i ministrem spraw zagranicznych Bawarii. Chlodwig doprowadził wówczas do unii celnej państw południowoniemieckich z Prusami oraz do reorganizacji ich armii na

pruski wzór. Kiedy w 1871 r. Wilhelm I został ogłoszony cesarzem Niemiec, jako jego stronnik, a jednocześnie wielki zwolennik zjednoczenia Niemiec pod przewodnictwem Prus, 6 lat posłował do Reichstagu z ramienia Partii Liberalnej, ambasadorując w tym czasie w Paryżu. W 1885 r. został namiestnikiem Alzacji i Lotaryngii. 29 X 1894 r. cesarz Wilhelm II mianował go premierem Prus i trzecim - po Bismarcku i Caprivim - kanclerzem Niemiec. Pełnił tę funkcję do 1900 r. Cesarz nazywał go „wujem Chlodwigiem”, a jego rządy cechowała wewnętrzna stagnacja. Odgrywał mniejszą rolę niż jego poprzednicy, a bez jego wiedzy dokonywano nawet zmian w rządzie. Na urzędzie zastąpił go Bernhard von Bülow. Żoną Chlodwiga była Maria ks. zu Sayn-Wittgenstein-Berleburg. Matką Marii była z kolei polska arystokratka Stefania Radziwiłł. Dzięki temu książę Chlodwig dostał Werki, radziwiłłowskie dobra na Litwie. Były one w rękach Radziwiłłów od czasów legendarnego Lizdejki i historycznych już postaci Wojszunda i Radziwiłła, czyli praojców rodu. Zmarł 6 VII 1901 r. w Ragaz.

Grzegorz Wawoczny