Tak kiedyś bawili się raciborzanie

„Jubilatka” – zabawy w otoczeniu przyrody

Dla uczczenia jubileuszu 50-lecia „Społem” w lipcu 1959 roku w dzielnicy Obora uroczyście otwarto restaurację „Jubilatka”. – Pamiętam ten dzień, bo kolejki do baru były kilometrowe a ludzie czekali godzinami na zamówione dania. Wszyscy raciborzanie chcieli zobaczyć jeden z najnowocześniejszych lokali w okolicy – wspomina Elfryda Chwastek, która pracowała tam jako bufetowa.

Jak na czasy PRL-u „Jubilatka” była zrobiona z rozmachem. Sala na 100 osób z parkietem, przeszklona z dwóch stron oknami, które wychodziły na las i tarasy, na których ustawiono stoliki z parasolami robiły wrażenie. Bar wykonano z drewna, a nad  nim umieszczono podwieszany sufit z zamontowanym w środku oświetleniem, co było bardzo nowatorskie. Piętro przeznaczono na pomieszczenia gospodarcze i pokoje dla personelu. – Do Obory nie było dobrego połączenia. W jedną stronę dojeżdżaliśmy autobusami, ale w nocy nie można się było stamtąd wydostać. Dostaliśmy więc pokoje, w których nocowaliśmy gdy w restauracji były do późna imprezy – tłumaczy pani Elfryda. W latach 70. pokoiki na górze wynajmowano uczennicom szkoły zawodowej mieszczącej się w Raciborzu przy ul. Fornalskiej (dziś ul. Wileńska). Dziewczęta, które uczyły się w klasach o specjalizacji technolog żywienia w „Jubilatce” miały praktyki.

Restauracja w Oborze, ze względu na swoje położenie, przyciągała całe wielopokoleniowe rodziny. Latem kusił plac zabaw i dwa tarasy. Zimą – tor saneczkowy i skocznia narciarska. Oprócz atrakcji w postaci stolików na świeżym powietrzu w otoczeniu pięknej przyrody, restauracja słynęła z dobrej kuchni. – Specjalizowaliśmy się w śląskich daniach. Dużą popularnością cieszyły się golonki, rolady i kotlety schabowe – mówi Stanisław Niedziela, który w latach 70. był tu szefem kuchni.

Lokal słynął przede wszystkim z organizowanych tu codziennie, oprócz piątków, dancingów (wejście na zabawę kosztowało 10 zł), hucznych wesel (na dużej sali mogło się bawić 140 osób) oraz przyjęć organizowanych w sali bankietowej. – W poniedziałki restauracja była nieczynna, bo przygotowywaliśmy salę na wesela, które odbywały się u nas we wtorki. Bankietową, przeznaczoną na 20 osób, często wynajmowały raciborskie firmy: Rafako, ZEW, Pollena, które gościły tu zagraniczne delegacje – wspomina pan Stanisław. W połowie lat 70. w piwnicach budynku otwarto pijalnię piwa. W latach 80. stałą umowę z PSS-em miał podpisaną zespół „Gama”, który umilał wszystkie dancingi i imprezy odbywające się w „Jubilatce”. Zespół tworzyli: Tadeusz Widota, Józef Zygar, Antoni Siniakiewicz (wokalista), Stefan Konopnicki i Hilary Kretek.

„Wiedeńska” – powiew Zachodu

Huczne otwarcie jednej z najsłynniejszych restauracji Raciborza zaplanowano w sylwestra 1984/1985 roku. – Pamiętam, że wszystko robiliśmy dosłownie w ostatniej chwili. Tuż przed otwarciem drapaliśmy jeszcze żyletkami farbę z kafelek w łazienkach – wspomina Krystyna Szoen, która znalazła się w pierwszym składzie kelnerek. Uroczystość pamięta dokładnie kierowniczka lokalu Zdzisława Szyra. – To był bal na sto par, a miejsca były zarezerwowane zanim jeszcze lokal został otwarty. Bawiła się wtedy cała elita Raciborza, a naszą niespodzianką dla gości były bukieciki kwiatów wręczane paniom przez portiera przy wejściu – opowiada pani Szyra.

Do „Wiedeńskiej” wybierano tylko sprawdzonych i doświadczonych pracowników, bo z założenia miał to być najbardziej prestiżowy lokal w mieście. Na jego nazwę ogłoszono nawet konkurs. Nowością był też sposób podawania dań. Klienci nie dostawali zamawianych potraw na talerzach, tylko serwowano je przy stoliku z półmisków. Wymagało to dodatkowych umiejętności od kelnerów. – Ja kończyłam kurs mistrzowski w Opolu i swoje doświadczenie przekazywałam młodszym koleżankom – tłumaczy Krystyna Szoen. Zorganizowaliśmy też pierwszy szwedzki stół – dodaje.

Obowiązywały też szyte specjalnie dla załogi „Wiedeńskiej” jednakowe stroje. – Zaprojektowałam kostiumy, ale nie spodobały się w PSS-ie, bo według nich, za bardzo eksponowały biust. W końcu doszliśmy do porozumienia i w dekoldach znalazła się dodatkowa biała falbanka – opowiada ze śmiechem pani Krystyna.

Lokal był piętrowy. Na dole znajdowała się restauracja na 100 osób oraz sala bankietowa na 20 osób, a na górze organizowano w weekendy dancingi, wesela, przyjęcia i imprezy zakładowe.

Klientów było tak wielu, że na stolik trzeba było zawsze czekać. – Otwieraliśmy o 12.00 a pod drzwiami już była kolejka. Kiedy było ciepło, uchylaliśmy drzwi na taras i zastawialiśmy wejście kwiatami. Stali bywalcy szybko się zorientowali, że jest to najkrótsza droga do stolika i nawet kwiatki nie stanowiły przeszkody – wspomina pani Szyra.

Sala na piętrze była w tygodniu otwierana tylko na specjalne zamówienia, np. gdy przyjeżdżały zagraniczne delegacje i trzeba je było ugościć.

„Wiedeńska” była też prekursorką, jeśli chodzi o atrakcje na dancingach. Striptizerzy, tancerze, połykacze ognia, sztukmistrzowie a nawet para z pytonem – takie pokazy były możliwe dzięki umowie podpisanej z Estradą Polską.

Dziś po szampańskich zabawach i sławnych lokalach zostały tylko wspomnienia. Znalazły się jednak osoby, które chciały się nimi ze mną podzielić i za to im serdecznie dziękuję. Nie udało mi się  ustalić kim są wszystkie osoby występujące na zdjęciach, stąd te ogólne podpisy. Jeżeli wśród Państwa są osoby, które mają wiedzę na temat nieistniejących już lokali gastronomicznych, albo archiwalne zdjęcia, proszę o pomoc. Może wspólnie uda nam się ocalić od zapomnienia kawałek historii Raciborza, czego sobie i Państwu w nowym roku życzę.

Katarzyna Gruchot