Wierzący czy wątpiący? Ksiądz Szywalski o dobrych radach

Wątpiący w Biblii

Jezus ukazując się Apostołom w Wieczerniku po zmartwychwstaniu pytał ich: Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? (Łk 24, 38), a tonącemu Piotrowi wyrzucał: Czemu zwątpiłeś, małej wiary? (Mt 14, 31). Piotr zaczął tonąć, bo zwątpił. Zwątpił, bo zamiast wpatrywać się w Jezusa i ufać Mu, uląkł się na widok silnego wiatru (Mt 14, 30).

Patronem osób wątpiących wydaje się być św. Tomasz, który powiedział: „Jeżeli nie zobaczę i nie dotknę jego ran, nie uwierzę!” (J 20,25).

Faryzeusz Nikodem przyszedł w nocy, aby w rozmowie z Jezusem szukać dla siebie światła. Dowiedział się, że musi się na nowo narodzić. Ta nocna rozmowa musiała go zmienić. Ewangelia św. Jana wspomina, że Nikodem publicznie bronił Jezusa w dyskusji między faryzeuszami (J 7,50 – 52), a po śmierci przyniósł wonne olejki do namaszczenia ciała przed pogrzebem (19,39). Rozstrzygnął więc swoje wątpliwości na korzyść Jezusa.

Zupełnie inny wydźwięk miało zwątpienie Judasza… Nie wierzył w miłosierdzie Boże i w rozpaczy, beznadziei odebrał sobie życie…

Wątpienie częścią wiary

Każdy z nas może doświadczać wątpliwości w wierze. Doświadczali ich Apostołowie, doświadczali ich także święci, jak choćby św. Teresa z Lisieux, św. Jan Vianney, bł. Matka Teresa z Kalkuty, św. Siostra Faustyna. Wątpienie w wierze uświadamia nam, że są w nas przestrzenie nie poddane Chrystusowi,

że  niewiara jest też częścią nas samych. Doświadczenie wątpliwości w wierze może być bardzo bolesne i dotkliwe, jednak dobrze przeżyte prowadzi nas do solidarności z ludźmi, do zrozumienia ich i do umiejętności udzielanie pomocy wątpiącym poprzez dobrą radę.