Michał Fita: nie tak wyobrażałem sobie tę koalicję

Praca w Urzędzie Miasta


Po zaprzysiężeniu mnie na pierwszego zastępcę prezydenta miasta zakres moich obowiązków obejmował opiekę nad wydziałami: spraw obywatelskich, gospodarki nieruchomościami, lokalowym oraz rozwoju, a także urząd stanu cywilnego. Nieformalnie podlegała mi również kultura i sport, które są częścią Wydziału Edukacji (nadzorowany przez. D. Polowego nierozdzielony do tej pory). Nasza umowa koalicyjna zakładała ponadto moją autonomiczność w kluczowych dla miasta kwestiach. Stąd moja aktywność m.in. na rzecz budowy nowego dworca PKP, chodnika przy ul. Kwiatowej na Miedoni, przekazania 50 tyś. maseczek dla Raciborzan, przywrócenia linii kolejowej łączącej Racibórz z Racławicami Śl., czy powstanie parkingu przy ul. Katowickiej, sygnalizacji świetlnej przy byłej mleczarni, jak również niedawna interwencja w sprawie uruchomienia Zbiornika Racibórz podczas ostatnich październikowych opadów.


O wszystkich moich planach i działaniach na bieżąco informowałem prezydenta. W wielu przypadkach schodziłem na drugi plan, gdyż ważniejszy był dla mnie efekt, a nie przypisywanie sobie zasług. Niestety, ale komunikacja między koalicjantami nie działała w dwie strony. O planach i decyzjach prezydenta Polowego dowiadywałem się z prasy bądź tuż przed ich upublicznieniem. Z tego powodu skutecznie zaproponowałem, aby przynajmniej raz w tygodniu całą trójką prezydentów omawiać plan działań na nadchodzące dni. Spotkania te nie przyniosły zmiany.

Brak mojej zgody


Lojalność wobec koalicjanta była poddawana przez Dariusza Polowego coraz to poważniejszym próbom. Jedną z istotniejszych było przeniesienie pływaków z SP15 do H2Ostróg. Prezydent ogłosił publicznie swoją decyzję bez żadnych konsultacji ze mną, po czym wyjechał do Warszawy. W związku z tym na sesji rady miasta zostałem sam z tłumem niezadowolonych rodziców pływaków. Podobnie było z pomysłem likwidacji jednej ze szkół oraz innymi sprawami w tym zmianami personalnymi w Urzędzie Miasta i jednostkach mu podległych. W związku z tym iż chodziło o wrażliwe kwestie, wspólnie z radnymi mojego komitetu zaczęliśmy przekonywać i interweniować u naszego koalicjanta. Ostatecznie nasz klub radnych niezależnych stanowczo zaprotestował. Dzięki temu do likwidacji szkoły nie doszło i temat został wygaszony. Nadal jednak byliśmy stawiani w trudnych sytuacjach. Brakowało rozmów i konsultacji. Nikt nie chce być traktowany jak maszynka do głosowania. To było nieuczciwe i powodowało coraz większą rysę w koalicji. Przy nieprzemyślanych pomysłach przyjmowaliśmy więc rolę „wentyla bezpieczeństwa” mając na uwadze dobro miasta i mieszkańców. 


Cała ta atmosfera wpłynęła na głosowanie nad wotum zaufania dla Dariusza Polowego. Radni czuli się stale lekceważeni przez prezydenta. Ponadto wiele naszych pomysłów zostało przejętych i przedstawionych jako nie nasze. Do ostatniej chwili namawiałem moich radnych, żeby dali prezydentowi kolejną szansę, choć było ich już kilka i każda miała być ostatnią. Zaznaczam, że nigdy nie skrytykowałem publicznie żadnej decyzji prezydenta. Pamiętam jednak o deklaracjach, jakie dawałem w trakcie wyborów w 2018 r. kiedy zapewniałem, że dobre decyzje będę popierał, a złe negował niezależnie od kogo wychodzą.