Mord na Głubczyckiej: Zabierzcie ich stąd. Nie dają nam żyć [FILM]

Pomóżcie nam

Równolegle do interwencji w MZB, rodzina inwalidy prosiła o pomoc policję. Młodzi ludzie z reguły uciekali przed ich przybyciem. – Sytuację monitorował dzielnicowy. Rozmawiał z obiema rodzinami, jednak zgłaszane sytuacje bardziej przypominały konflikt sąsiedzki – mówi nam podkomisarz Mirosław Szymański z Komendy Powiatowej Policji w Raciborzu. – Dzielnicowy podczas tych wizyt nie stwierdzał zagrożenia dla życia i zdrowia – dodaje policjant. Rodzina inwalidy potwierdza, że dzielnicowy bywał w kamienicy bardzo często oferując pomoc. Problemy zaczynały się jednak wieczorem gdy młodzież wypiła alkohol lub zażywała środki odurzające. Młodzi ludzie nie dawali się złapać za rękę policji, dlatego rodzina Jana K. prosiła MZB, aby usunęła z kamienicy kłopotliwą rodzinę. 21 listopada około godziny 16.00 po powrocie do domu matka Jana K. znalazła martwego syna. Inwalida leżał w kałuży krwi ze zmasakrowaną głową. Sprawca bił go prawdopodobnie lustrem i talerzami. Początkowo kryminalni zatrzymali cztery osoby (15-latek, 17-latek, 18-latek i 42-latka), które mogły mieć związek z przestępstwem. Twierdziły, że nic nie wiedziały o śmierci 51-latka. Do domu zwolniono 15-latka i 42-letnią kobietę, brata i matkę Denisa S. W toku śledztwa zebrano materiał dowodowy, który pozwolił na przedstawienie 17-letniemu Danielowi C. oraz 18-letniemu Denisowi zarzutów pobicia ze skutkiem śmiertelnym.

Nie dają nam żyć

Dotarliśmy do pisma, które w połowie października, tydzień przed śmiercią syna, wysłała do MZB matka zamordowanego mężczyzny. Pismo posiada pieczątkę wpływu do kancelarii MZB z dnia 14 października 2016. „ Prosimy o interwencje w sprawie rodziny S., Denisa i Przemka, ponieważ od czerwca 2015 roku dokuczają naszej rodzinie. W grudniu wybili szybę w pokoju syna, kopią w nasze drzwi, dwa razy wyrwali nam zamek, raz wykopali drzwi, które musieliśmy wymieniać. (...) Innym razem wymazali nam kałem drzwi i wycieraczkę. Ostatnio wysypano nam ziemię z kwiatków usypując grób z krzyżem pod drzwiami. (...) Syn jest niepełnosprawny, nigdy nie zdąży dojechać na czas do drzwi i złapać ich za rękę. Proszę was w imieniu swoim i syna, bo nie wiemy co nam zrobią następnym razem. Ja tu mieszkam 43 lata i nigdy takie rzeczy się tu nie działy. Mam 76 lat i ciągle z synem żyję w strachu. Co chwilę przyjeżdża do nas pogotowie. Chcę przeżyć te ostatnie lata życia w spokoju. Od kilku lat prosimy o klucz do drzwi wejściowych do budynku, ale technicy z MZB mówią, że i tak wyłamią zamek. (...) Proszę o pomoc, bo zrobią mojemu synowi krzywdę cielesną” – pisała 76-letnia matka inwalidy.