ur. 26 X 1831 r. w Świdnicy. Tam uczęszczał do szkół i w 1851 r. uzyskał świadectwo maturalne. W tym samym roku rozpoczął we Wrocławiu studia teologiczne i filozoficzne. Jednocześnie był w latach 1952-1954 ochmistrzem u hrabiego von Saurma-Jeltsch. Święcenia kapłańskie otrzymał 30 VI 1855 r. i wrócił do zamku hr. Saurmy-Jeltscha. W 1856 r. został powołany na wikarego w Dzierżoniowie a następnie w Nysie. Wiktor von Ratibor, pan na księstwie raciborskim, w 1861 r. zaangażował go jako nauczyciela i wychowawcę swoich starszych synów Wiktora Amadeusza i Egona Maurycego. Towarzysząc ks. Wiktorowi w czasie jego studiów prawniczych w Berlinie i Bonn sam słuchał wykładów z prawa i filozofii. Dzięki poparciu ks. raciborskiego, m. in. patrona większości raciborskich kościołów, mający zaledwie 36 lat Schaffer został powołany na proboszcza miejskiego w Raciborzu. Płomienny kaznodzieja i zaangażowany politycznie mówca, niekiedy krytycznie ustosunkowany do działaczy polskiego ruchu narodowego w Raciborzu. Będąc członkiem katolickiej partii Zentrum, w latach 1870-1873 oraz 1876-1879 był posłem do pruskiego Landtagu. Za działalność parlamentarną odznaczony orderem Czerwonego Orła i Korony. Ruchliwy działacz katolicki wygłaszał bardzo wiele przemówień. Główny organizator śląskich dni katolików w Nysie (1875 r.) i w Raciborzu (1876 r.). Przyczynił się do wydania w Raciborzu 3 I 1874 r. dziennika „Ratibor-Leobschützer Zeitung” („Gazeta Raciborsko-Głubczycka”), jako organu partii Zentrum. Znaczne zaangażowanie w działalności partyjnej i społecznej nie powodowało zaniedbań w życiu parafii. Podejmował wiele inicjatyw budowlanych. W 25-lecie kierowania parafią - w 1892 r. - spowodował dobudowanie od strony południowej kościoła farnego kaplicy Różańcowej, znacznie powiększając powierzchnię świątyni. Zainicjował urządzenie cmentarza „Jeruzalem” i rozpoczął budowę zakładu św. Notburgi przy pl. Jagiełły. Był ponadto płodnym pisarzem, historykiem i poetą. W wyniku długoletnich badań archiwalnych odkrył istnienie w Raciborzu Bractwa Literackiego. W 1883 r. wydał w Raciborzu „Geschichte einer schlesischen Liebfrauengilde seit dem Jahre 1343” („Historia śląskiego bractwa Najświętszej Maryi Panny od roku 1343”), której skrót ukazał się także w języku polskim. Ogłosił również: „Ratibor, wie es war, ward und ist” („Racibórz, jaki był, stawał się i jest”) - Oppeln 1910 r.; „Die katholische Pfarrkirche zu Ratibor” („Katolicki kościół parafialny w Raciborzu”) - Ratibor 1891, 1892 i 1905 r.; „Die ehemalige Dominikanerkirche zu Ratibor” („Były kościół dominikanów w Raciborzu”) - Ratibor 1895 r. Opracował i wydał kilka modlitewników, jak np. „Katholisches Gesangbuch für Pfarrgemeinden” („Śpiewnik dla parafii katolickich”) - Ratibor 1878 r. czy „Lasset uns beten” („Módlmy się”) - Breslau 1880 r., oraz zbiory poezji, jak np.: „Für Treu’ und Glauben” („Za wierność i wiarę”) - Ratibor 1886 r. W związku z obchodami 50-lecia święceń kapłańskich w 1905 r. został mianowany prałatem, a wydział teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego nadał mu doktorat honoris causa teologii. W 1909 r. - w wieku 78 lat i po 42 latach kierowania parafią - przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w wybudowanym przez siebie zakładzie św. Notburgi. Zmarł 9 XII 1914 r. i został (jako ostatni) złożony do krypty prałatów w prezbiterium kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Paweł Newerla