ur. między 1260 z 1270 r. w Opolu. Na dokumencie z 1303 r. występuje jako przeor klasztoru dominikanów w Raciborzu. Spowiednik dwóch kolejnych książąt raciborskich: Przemysła i Leszka, a także prowincjał polskiej prowincji dominikanów i to aż 3-krotnie: w latach 1305 - 1313, 1316, 1322 - 1327. W roku 1316 występuje jako świadek na dokumencie księcia Leszka dla Eufemii (Ofki) i konwentu dominikanek raciborskich. Fundacja tego klasztoru powstała dzięki zabiegom Peregryna, a Eufemia (Ofka) była jego córką duchową. 1 V 1318 r. papież Jan XXII powołał Perygryna na stanowisko inkwizytora przeciwko szerzącym się w diecezji wrocławskiej i krakowskiej ruchom heretyckim. Pełnił tę funkcję do 1327 r. Peregryn zasłynął jako autor najbardziej znanego w Polsce średniowiecznej zbioru kazań tzw. „Sermones de tempore et sanctis”. Ich rękopisy znajdują się po dziś dzień w wielu bibliotekach europejskich m.in. w Krakowie, Monachium, Rzymie. Zdaniem znawców przedmiotu, niektóre z kazań spisane zostały w Raciborzu. Autor „Sermones” zmarł po 1333 r. we Wrocławiu.

Ewa Koczwara