ur. w 1843 r. w Starej Wsi (obecnie dzielnicy Raciborza). Z zawodu inżynier, po studiach w Berlinie, z zamiłowania pisarz ludowy, bibliofil, historyk amator, etnograf, archeolog, społecznik i polski działacz narodowy. Ukończył Królewsko-Ewangelickie Gimnazjum w Raciborzu. Potem wyemigrował z rodzinnego miasta. Uczestniczył w powstaniu styczniowym. Honorowy członek Towarzystwa Akademików Górnoślązaków we Wrocławiu. W czasie wielkiego głodu w 1879 r. przysłał do Raciborza z Warszawy kilka wagonów z żywnością. Osobiście znał Henryka Sienkiewicza, Józefa Weyssenhoffa, Adolfa Dygasińskiego i Tadeusza Korzona. Współdziałał aktywnie z działaczami śląskimi: Józefem Rostkiem, Karolem Miarką i Konstantym Prusem. Korespondował z „Nowinami Raciborskimi” i „Gazetą Opolską”. Wieloletni prezes warszawskiej Archikonfraterni Literackiej. Spisał cenne pamiętniki, które, gdyby nie zaginęły, posłużyłyby do badań dziejów Raciborza i Śląska. Zajmował się m.in. poszukiwaniem ksiąg cysterskich i śladów pobytu Sobieskiego w Rudach, kiedy pisał książkę pt. „Król Sobieski na Śląsku w kościołach w drodze na Wiedeń” wydanej w 1909 r. w Warszawie i 1920 r. w Mikołowie. Był polskim patriotą, ale miał niestety tendencje do fabularyzowania. Podawał też błędne dane. Zmarł w 1919 r., po odzyskaniu przez Polskę niepodległości.

Grzegorz Wawoczny