ur. 1 V 1894 r. w Kuźni Raciborskiej. Syn Franciszka i Augustyny Grund. Jedna z najwybitniejszych postaci ziemi raciborskiej. Rodzina zajmowała się kupiectwem. Ojciec był aktywny w polskim ruchu społecznym i gospodarczym. Wieloletni członek Rady nadzorczej Banku Ludowego; współzałożyciel Domu Polskiego „Strzecha”. Z rodzinnego domu wyniósł znajomość polszczyzny i kultury narodowej. Studiował teologię na Uniwersytecie Wrocławskim. Wstąpił do Związku Akademików Ślązaków. W 1914 r. zmobilizowany do armii kajzerowskiej. Po wojnie został powstańcem wielkopolskim; następnie uczestniczył w powstaniach śląskich; pełnił funkcje dowódcze. Mieszkał w Katowicach. Tam rozpoczął studia prawnicze; uzyskał tytuł doktora prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 1928-1939 pełnił godność prezydenta Katowic. Czynny w pracy społecznej: prezes Śląskiego Klubu Narciarskiego, członek Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku, prezes Związku Gmin Śląskich. Z początkiem II wojny światowej, ewakuował się najpierw do Lublina, potem do Lwowa, do Rumunii, później Węgier i Francji. Walczył jako żołnierz we Francji i Anglii. Brytyjczycy odznaczyli go za postawę kombatancką. W 1951 r., gdy w swym dorobku miał już tytuł doktora nauk, majora, przyjął przysięgę kapłańską; prymicyjną mszę św. odprawił w kościele p.w. Św. Stanisława w Rzymie. Został kapelanem polskiej emigracji w Bawarii. Następnie przeniósł się do Frankfurtu n. Menem. Kanclerz kurii biskupiej do spraw Polaków. Zmarł 12 I 1965 r. na białaczkę. Pochowany został we Frankfurcie.

Benedykt Motyka