Alojzy Seget urodził się 25 listopada 1897 r. w Lubomi jako syn Franciszka i Franciszki z domu Sztukator. Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się w szkole handlowej w Raciborzu. Należał do kółka teatralnego, działającego przy Domu Polskim zwanym „Strzechą”. W 1916 r. został powołany do wojska niemieckiego. Walczył na froncie zachodnim, został ranny a następnie zwolniony z wojska. Trafił do Berlina, gdzie w listopadzie 1918 r. wziął udział w rewolucji listopadowej. W Berlinie nawiązał kontakt z działaczami wielkopolskimi, zostając członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Następnie organizował jej struktury na terenie powiatu raciborskiego.

W II powstaniu śląskim był dowódcą batalionu, zaś w III był komendantem wojsk powstańczych w powiecie raciborskim oraz dowódcą IV raciborskiego pułku powstańców, który wsławił się w bitwie pod Olzą. Po podziale Górnego Śląska jego rodzinna Lubomia znalazła się w granicach II RP. Wkrótce został naczelnikiem gminy Lubomia. W 1923 r. ożenił się z Emilią Bugdoł. Był aktywnym członkiem Związku Powstańców Śląskich, organizował ochotniczą straż pożarną, działał czynnie w kilkunastu towarzystwach społeczno-kulturalnych. Tuż przed wybuchem II wojny światowej zarówno jemu, jak i jego rodzinie grożono śmiercią. Kiedy wybuch wojny stał się realny, odesłał swoją rodzinę w głąb Polski, a sam trafił do Zaleszczyk nad Dniestrem. Przedostał się do Rumunii, a następnie przez Jugosławię i Włochy do Francji. Na Zachodzie walczył w szeregach polskiej armii. W czasie walk został ranny. W Anglii ukończył studia administracyjne i pracował w Centralnym Komitecie Pomocy Ofiarom Wojny.

W 1946 r. wrócił do kraju. W tym samym roku założył w Lubomi Spółdzielnię Gminną Samopomoc Chłopska. Pełnił też funkcję przewodniczącego Rady Narodowej w Lubomi. Za całokształt działalności społecznej i narodowej został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Śląskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Niepodległości, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, orderem Gwiazdy Śląskiej, medalem Za Zwycięstwo i Wolność. Zmarł 3 sierpnia 1968 r. Został pochowany na cmentarzu w Lubomi. Jest patronem ulicy w Raciborzu oraz patronem Hali Widowiskowo-Sportowej w Lubomi.

Artur Marcisz

Autor korzystał m.in. z artykułu Aleksandry Matuszczyk-Kotulskiej zamieszczonego w książce „Raciborzanie Tysiąclecia”.