Bajka po Śląsku z fabułą... w Rybniku. Napisał ją mieszkaniec miasta

Z błogosławiyństwym króla ksionże pojechoł szukać swojij libsty. Przijechoł do wsi

kaj wtedy sie zatrzimali i zaczōn pytać wszystkich ô piykno dziołcha znad rzyki. Chodził ôd

chałpy do chałpy ale nikaj niy znoloz tyj jednyj kerŏ wtedy widzioł. Już praje dwa tydnie

szukoł i nic. W kōńcu zrezygnowany siŏd nad rzykom i czekoł na cud, że ôna przidzie. Taki

siedzyni go zmynczyło i usnōł. Ôbudziło go dopiyro szturchnyci w ramie. Jakiś taki mocne.

Jak sie ôbudził to zdymbioł. Było już ganc ćma. Na niego gapiyły sie dwa ślypia, a za prawo

szłapa coś go zaczło tarmosić. Wilki prziszły sie nafutrować a ôn był bezbronny. Już myśloł,

że je po nim. Rozszarpiom go. A ludzie we wiosce ôstrzegali go przed wilkami. Kronżyły

legyndy ô wilkach żyjoncych w lesie, kere porywajōm i pożyrajōm ludzi. Bestoż tymi lasami

we nocy nikt niy podróżowoł. Z jednyj strony ludzie we wiosce sie boli, ale z drugij przez te

wilki kożdy boł sie ich napaść. Prziwykli do tego, że tam sōm i na noc zawiyrali sie we

swoich chałupach.

Terozki sōm był ôfiarōm tych bestyji. Zajrzoł im głymboko w blyszczōnce ślypia

i rzykoł coby go gibko zagryzły. Kedy dupny pysk zbliżōł sie do jego gowy zawrzył ôczy

i ôbrōcił w bok ôdsłoniajonc tyntnica. Pewny rychłej śmierci, kero jednak niy prziszła.

Ôtworzōł ôczy i ujrzoł jeszcze trzecigo wilka. Myńszy niż te dwa a choby ich ôdganioł. Wilki

cofły sie ôd ksiyńcia pomału. Tyn ôstrożnie dźwignōł sie na łokciach i siŏd przed zbliżającom

sie bestiom. Tyn myńszy wilk był wyjōntkowy. Mioł taki świycōnce niebieski ôczy. Zbliżōł

sie i ôbwonchoł człowieka. Ksionże usłyszoł w gowie jakiś głos. Był fest zlynkniony. Głos

mu padoł: - Niy ôbawiej sie. Niy chcymy cie zeżrać. Ksionże był we szoku. Tela pytań mioł

a niy był w stanie nic z siebie wydusić.

- Idź teroz do wioski - zaś ôdezwoł sie głos - przijdź zaś jutro bez dziyń. Yno nikomu niy

godej żeś nas widzioł.