Dlaczego idą? Ksiądz Szywalski przepytał pielgrzymów

Dlaczego idą? Przecież można dojechać samochodem, autobusem, koleją... Podsuwam zaraz w pierwszy dzień niektórym pielgrzymom mikrofon pod nos z pytaniem: – Dlaczego idziesz?

Leopold: – Bo pielgrzymka jest! Przychodzi pora, jest sierpień i człowieka ciągnie. To już prawie nałóg. Przede wszystkim mam za co dziękować, oczywiście mam też swoje prośby w sercu.

Basia: – Aby się pomodlić. Mam za co dziękować, ale też chcę prosić o zdrowie dla męża. Modlić się chcę także za córki; jedna ma 19 lat, będzie zdawała maturę, druga pójdzie do III kl. gimnazjum. To modlitwa na zapas.

Maria przyjechała z Münster, ma 66 lat i każdego roku zjawia się na w Raciborzu na rozpoczęcie pielgrzymki.

– Tym razem pójdę tylko kawałek, szłam już w tym roku szlakiem św. Jakuba do Santiago de Compostela.

– Tam chyba chodzi się indywidualnie?

– Niekoniecznie. Nasza grupa liczyła 7 osób: dwóch Niemców, dwóch Portugalczyków i 3 Polaków z Polskiej Misji Katolickiej. Tym razem wybraliśmy szlak portugalski: 270 km! Najpierw wzdłuż

Atlantyku, później były góry i szło się po kamieniach. Krajobraz piękny! To moja trzecia wędrówka na tej drodze.

– A ile razy z Raciborza do Częstochowy?

– 32 razy, w następnym roku znów będę.

Renata (lat 57): – Muszę modlić się za moje wnuki, szczególnie za jednego z nich; choruje. Pójdę na jeden dzień, sama bowiem cierpię na kręgosłup i biodra. Idę czwarty raz, bardzo pielgrzymkę przeżywam: wspólny różaniec w drodze. Wzruszające są intencje czytane z kartek.

Piotr (lat 46) mocno utyka, chodzi z laską. – Ile razy idę? To mój 21 raz. Jest tyle intencji: zwłaszcza o zdrowie dla wszystkich z rodziny.

– Lecz i dla siebie?

– Dla siebie? Ja mam zdrowia dość, mógłbym podzielić się z innymi.

– Nie chciałbyś, by noga odrosła?

– Nie, dobrze mi ... A oto moja żona, idziemy razem.

– Macie dzieci?

– Naturalnie.

Mariola (lat 43): – Kilka lat temu zaczęłam pielgrzymować, ostatnio była przerwa, ale w tym roku znowu się wybrałam.

– W jakiej intencji?

– Osobistej, rodzinnej o zachowanie zdrowia, ale też z wdzięczności, że jestem na tyle sprawna, że mogę się wybrać w drogę.

Piotr: – Jestem z Mechnicy, ale żona z Tworkowa, dlatego idę z Raciborzem. Oto moja żona, Michalina, przedstawiam; idziemy razem, zaczęliśmy 20 lat temu.

– Macie dzieci?

– Mamy dwóch synów, mają 18 i 20 lat, też są na pielgrzymce; chodzą z nami od 8. roku życia.

Stanisław, szofer ambulansu medycznego ( lat 72).

– Który raz w drogę?

– Chyba dwudziesty, już nie pamiętam. Z panią Jolą, pielęgniarką dobrze się współpracuje.