ur. ok. 1284 r. w Opawie. Książę opawsko-raciborski. Syn Mikołaja I, księcia opawskiego i Adelajdy, siostrzenicy cesarza Rudolfa Habsburga. Po śmierci ojca w 1318 r. objął samodzielne rządy w księstwie opawskim. Prowadził politykę przychylną władcom czeskim z dynastii Luksemburgów: Janowi, a następnie Karolowi IV. Ożeniony z Anną, siostrą ostatniego Piasta raciborskiego Leszka, przejął w 1336 r. po bezpotomnej śmierci tego ostatniego, władzę nad Raciborzem, Żorami, Wodzisławiem i Rybnikiem. Już w styczniu 1337 r. widnieje na dokumentach z tytułem „dux Oppaviae et Rathiboriae” tzn. „książę Opawy i Raciborza”. Współpracując z miejscową elitą raciborską pozostawił w swoim otoczeniu doradców zmarłego Leszka. Otaczał szczególną opieką klasztor dominikanek Św. Ducha w Raciborzu i dominikanów Św. Wacława w Opawie. Z czasów panowania Mikołaja II, pochodzą pierwsze wzmianki o wielu miejscowościach na ziemi raciborskiej i opawskiej m.in. o Kylešovicach pod Opawą, Bieńkowicach. W czerwcu 1345 r. księstwo opawsko-raciborskie dotknął niszczący najazd króla polskiego Kazimierza Wielkiego. Najeźdźcy oblegli Żory oraz spalili Pszczynę i Rybnik. Przemyślida wezwał na pomoc króla Czech Jana Luksemburczyka, który w odwecie dotarł z rycerstwem aż pod Kraków. Z innego źródła wiadomo, że Mikołaj znajdował się w stanie wojny z Polską jeszcze w lutym 1346 r. 11 VI 1346 r. Książę był obecny na elekcji Karola IV Luksemburczyka na króla Niemiec. Ceniony na praskim dworze jako dyplomata, brał udział w negocjacjach zmierzających do przyłączenia biskupstwa wrocławskiego do nowej metropolii praskiej 1351 r. Żonaty aż 3-krotnie: z Anną raciborską; Jadwigą, córką Konrada I oleśnickiego; Juttą, córką Bolesława I niemodlińskiego. Zostawił po sobie 4 synów: Jana, Mikołaja, Wacława i Przemka, a także 6 córek: Małgorzatę, Eufemię, Elżbietę, Agnieszkę, Annę i kolejną Annę. Po śmierci w 1365 r. pochowany w klasztorze dominikanek Św. Ducha w Raciborzu.

Norbert Mika