data urodzin nie jest znana. Najstarszy syn Władysława opolsko-raciborskiego i Eufemii. Po 1281 r., czyli po podziale władysławowej spuścizny, otrzymał wraz z Przemysłem Racibórz, Cieszyn i Oświęcim. Tytułował się wówczas jako „pan na Raciborzu”, zaś Przemysł jako „książę Oświęcimia”. W 1290 r. bracia podzielili wspólne dominium. Mieszko objął rządy w Cieszynie i Oświęcimiu. Wsławił się układem z królem czeskim Wacławem II, zawartym 17 I 1291 r. i skierowanym przeciwko Władysławowi Łokietkowi, swojemu kuzynowi. Mieszko nie poparł także polityki zjednoczeniowej Przemysła wielkopolskiego. Sprzyjał Czechom, z czym wiązał nadzieję na terytorialne poszerzenie swojego władztwa. Obiecał Wacławowi pomoc zbrojną przeciwko kuzynowi Łokietkowi. Otwarł przed królem Czech bramy swoich grodów i zapewnił swobodę komunikacji. Po przejęciu przez Wacława tytułu księcia krakowskiego, wraz z bratem Bolesławem złożyli mu hołd lenny. Wziął udział w udanej dla Czechów wyprawie na Kraków, po której zawładnęli oni Małopolską. 2 VI 1297 r. był w Pradze na koronacji Wacława na króla Czech. 2 VIII 1297 r. w Ostrawie zawarł ugodę z biskupem ołomunieckim Dytrykiem, na mocy której wyznaczono granicę pomiędzy biskupstwem wrocławskim a ołomunieckim. Potem z Wacławem II zajął Wielkopolskę i był świadkiem jego koronacji, w 1300 r. w Gnieźnie, na króla Polski. Po śmierci Wacława II pozostał wierny Koronie Czech. 5 X 1305 r. wydał swoją jedyną córkę Wiolę za mąż za króla Czech Wacława III. Nie odniósł jednak żadnych politycznych korzyści z tego faktu, bo już 4 VIII 1306 r. zięć został zamordowany w Ołomuńcu. Polityczna aktywność księcia ustała. Wiadomo tylko, że otrzymał od biskupa krakowskiego Jana Muskaty kanonię i prebendę w ziemi krakowskiej w zamian za darowanie kościelnemu hierarsze Kętów. Podobnie jak brat Przemysł, dbał o rozwój swojego księstwa. Lokował Cieszyn (1284) i Zator (1292). Pozwolił lokować wsie. Wybijał własną monetę. Miał także własną, prężną kancelarię z notariuszami, którzy za zasługi otrzymywali dobra ziemskie. U schyłku swojego żywota, nie używając jeszcze tytulatury księcia Górnego Śląska, umieścił na swojej pieczęci górnośląskiego orła. Zmarł ok. 1315-1316 r.

Grzegorz Wawoczny