ur. 16 IV 1919 r. w Bottrop (Nadrenia Westfalia). Syn Józefa i Konstancji z Adamowic k. Rybnika. J. Gruszka uczęszczał do szkoły podstawowej w Adamowicach, w 1932 r. rozpoczął naukę w gimnazjum w Rybniku, a potem w Liceum Pedagogicznym w Pszczynie. W okresie wojny światowej aresztowany i internowany w Norymberdze. W 1945 r. wrócił do Adamowic i pracował w Szkole Podstawowej w Knurowie. W listopadzie 1945 r. uzupełnił kwalifikacje w Liceum Pedagogicznym w Cieszynie. W latach 1948-1952 studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach. Magisterium z filozofii uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1951 do 1952 r. pełnił funkcję asystenta na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. Od 1952 r. pracował w Liceum Pedagogicznym w Raciborzu. W 1954 r. został dyrektorem Studium Nauczycielskiego w Raciborzu. W 1961 r. mianowany został dyrektorem departamentu Szkolnictwa Ogólnokształcącego w Ministerstwie Oświaty i Wychowania w Warszawie. W 1967 r. uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ponownie skierowany (1967) na dyrektora Studium Nauczycielskiego w Raciborzu. W czerwcu 1981 r. przeszedł na emeryturę. Autor kilku prac z dziedziny historii Śląska. Znaną pracą, choć kontrowersyjną ideologicznie stała się książka „Polski ośrodek naukowy w Raciborzu” (Instytut Śląski w Opolu, Wrocław - Warszawa - Kraków, Ossolineum 1940). Ponadto autor kilku opracowań z dziejów „Strzechy”. Zmarł 18 XI 1981 r.

Benedykt Motyka