Ksiądz Jan Szywalski o jubileuszu 150-lecia kościoła w Cyprzanowie

Kościół

Przypuszcza się, że pierwszy drewniany kościół powstał tu ok. 1340 r. Do Raciborza było daleko, wierni chcieli mieć kościół u siebie. Istnienie takiego kościoła potwierdza spis świętopietrza z 1447 r., ale bliższe informacje o kościele janowickim mamy dopiero w XVII w. Była to drewniana świątynia pod wezwaniem św. Marcina z Tours otoczona cmentarzem. Do niej w 1607 r. dobudowano dzwonnicę, w której były trzy dzwony. W1688 r. musiano rozebrać zmurszały kościółek i postawiono nowy. Zachowała się rycina tej budowli.

W 1734 r. zmieniono patrona kościoła ze św. Marcina na Trójcę Świętą, i to ze względu na to, że Karol Reiswitz, właściciel zamku w Samborowicach ufundował srebrną koronę ku czci Trójcy Świętej, którą umieszczono w głównym ołtarzu.

Wraz z aktem sekularyzacyjnym w 1810 r. patronat nad kościołem przejął książę raciborski z siedzibą w dawnym klasztorze w Rudach. On miał odtąd dbać o kościół w Janowicach.

W 1861 r. wybuchł w Janowicach ogromny pożar. Ogień przy silnym wietrze objął obydwie wioski Cyprzanów i Janowice; strawił domy i dobytek. Spalił się także kościół.

Postanowiono, że nowy ma być murowany. Z pełnym zapałem zabrano się do śmiałego przedsięwzięcia. W 1864 r. wybrano projekt sporządzony przez budowniczego z Bytomia. Zwożono kamień wapienny i wypalano wapno, a z gliny wypalano cegły do murówki.

Wiosną 1865 r. rozpoczęto budowę. Ks. dziekan Heide z Raciborza 11 czerwca poświęcił kamień węgielny. Ustalono, że nowy kościół będzie nosił również tytuł Trójcy Świętej.

Prace były intensywne. Niestety rok później, w 1866, zmarł proboszcz ks. Franciszek Mohr. Zastąpił go kapłan z równym zapałem ks. Izydor Weis. Późną jesienią 1867 r. przykryto dach kościoła. Nabożeństwa w czasie budowy odprawiano w pomieszczeniu szkolnym.

Po trzech latach wzmożonego wysiłku, kościół był gotowy do poświęcenia. 22 listopada 1968 r., a więc 150 lat temu, ks. dziekan raciborski ks. Mikołaj Morawe dokonał poświęcenia, a proboszcz ks. Zawadzki odprawił pierwszą mszę św. Obecny był książę raciborski Egon, który, jako patron kościoła, okazał się przy budowie wspaniałomyślnym dobroczyńcą.

Trzy lata później, w 1888 r., biskup wrocławski kardynał Kopp, uzupełnił ceremonię poświęcenia uroczystą konsekracją, czyli namaszczeniem krzyżmem 12 kamieni, tzw. zacheuszków, oraz płyty ołtarza.