Na kogo jak na kogo, ale na żonę można liczyć. Złote Gody w Pałacu Ślubów w Raciborzu

- Wspólne celebrowanie radości i przeciwności losu, byście zawsze widzieli żonę najpiękniejszą dziewczyną na świecie - podkreślił.

Jaką receptę na długi związek przekazują innym jubilaci?

Dotrzymać słów przysięgi: nie opuszczę cię aż do śmierci - mówią państwo Piaseccy.

Agnieszka i Zbigniew Piaseccy

Zapoznali się w Baborowie i tam założyli rodzinę. Tam też urodziły się dzieci. Do Raciborza trafili za chlebem, do Rafako, gdzie dwóch braci pana Zbigniewa już wcześniej pracowało. On spędził w fabryce kotłów 5 lat i przeniósł się do Domgosu. Tam spędził prawie całe życie zawodowe. Na koniec podjął pracę w Ramecie i z niej przeszedł na emeryturę.
Małżonka po urlopie wychowawczym pracowała w Domgosie. - Ale to nie jest dobry układ, gdy małżonkowie pracują w tym samym zakładzie, więc przeniosłam się do cukrowni i jeszcze pracowałam w służbie zdrowia. A na emeryturze jeszcze 13 lat przepracowałam w sądzie rejonowym. Byłam też kuratorem społecznym w wydziale rodzinnym i nieletnich. Tę funkcję pełniłam 39 lat i bardzo mile ją wspominam. Bo to praca satysfakcjonująca, robi się coś dla dzieci, nadzoruje się ich warunki życia i wychowania - opowiedziała Nowinom pani Agnieszka.
Mają dwoje dzieci i dwóch wnuków.
Ich dewiza na długi związek jest krótka: dotrzymać słów przysięgi: nie opuszczę cię aż do śmierci. - A później być odpowiedzialnym za rodzinę i jak najlepiej przygotować dzieci do dorosłości - podkreśliła pani Piasecka.

Trzeba przeżyć dobre chwile i złe, a najlepiej jak małżonkowie są w różnym wieku - mówią państwo Siwoń z Ocic.

Walter Siwoń i Anna Siwoń

Po raz pierwszy zobaczyli się na zabawie w Tworkowie. - W takiej tancbudzie, można powiedzieć baraku. Widziałem piękną, młodą latorośl i tak zaczęła się miłość. Wzięliśmy ślub, wybudowaliśmy na Ocicach dom. Ja pracowałem na kopalni, a żona zajmowała się domem i dziećmi. Mamy 5 dzieci i 11 wnuków. Co zrobić by miłość wiecznie trwała? - Trzeba ustępować mężowi bo by się nie wytrzymało - śmiała się pani Anna. - Trzeba przeżyć te złe chwile, bo przyjdą też dobre. Ważne, aby wiek małżonków był zróżnicowany, a dzieci były zdrowe - podsumował pan Walter.

Mąż się nigdy nie denerwuje ani w domu, ani w pracy - chwali małżonka Bronisława jubilatka Małgorzata.

Małgorzata i Bronisław Pawlar

Moment, w którym los ich zetknął ze sobą to zabawa taneczna w Bieńkowicach. - Ona mi wpadła w oko - przyznaje pan Bronisław. Ślub był też w Bieńkowicach. Małżonkowie pamiętają, że dość dużo gości się zjawiło. Co ciekawe, na Złotych Godach w USC spotkali parę, która przed pół wiekiem miała ślub w tym samym dniu co oni.
On pracował jako murarz, ona prowadziła dom. Urodziły się im same dziewczyny, mają 7. wnuków. - Jeszcze może coś wyjść, bo córki wciąż młode - zakłada jubilat. Recepta szczęśliwego pożycia? - Wspierać się wzajemnie i nie denerwować się. Mąż jest zawsze cichy, spokojny, w domu i w pracy - powiedziała nam pani Małgorzata.

Pan Jerzy Martyniuk naprawiał całe życie maszyny biurowe. Do Pałacu Ślubów przyniósł zdjęcie ze ślubu cywilnego, który para brała w tym samym miejscu, przed 50 laty.

Regina i Jerzy Martyniak

Miłość spotkała ich w pracy. Ona pracowała w spółdzielni Sprawność, która już nie istnieje. Wytwarzano tam m.in. zamki błyskawiczne, był też auto-serwis. On zjawił się tam jako naprawiający maszyny biurowe. Poznali się i 28 sierpnia przed ponad 50. laty powiedzieli sobie „tak” w raciborskim Urzędzie Stanu Cywilnego.
Pan Jerzy zabrał ze sobą na Złote Gody zdjęcie z dnia ślubu.

- Stoimy na tych samych schodach, co dziś będziemy nimi wchodzili na górę. Na pierwszym schodku - uśmiechał się jubilat. Wychowali dwoje dzieci, mają dwoje wnuków.

On pracował początkowo w Rafamecie, później w tzw. wielobranżówce, a następnie w Wojewódzkiej Usługowej Spółdzielnia Inwalidów. - Tam byłem kierownikiem, później dyrektorem, a od 1991 podjąłem prywatną inicjatywę. 60 lat związany byłem z naprawianiem maszyn biurowych - opowiadał nam pan Jerzy.
Małżonkowie mają prostą podpowiedź na szczęśliwy związek: ustępować jeden drugiemu.

Wpierw jest miłość do żony, później miłość do dzieci, życie opiera się na miłości. Poza tym, co się będę żenił 5. razy? Wystarczy raz, a dobrze! - mówił pan Jerzy, mąż Teresy.

Teresa i Jerzy Orlińscy

Pierwsze spotkanie miało miejsce na ulicy, w okolicach raciborskiego rynku. Pani Teresa szła z koleżanką. - Zaprosiłem ją do Tęczowej. To był kiedyś super lokal. Okazało się, że oboje jesteśmy z jednej strony Polski, co nas bardzo zbliżyło. Nieco później zaproponowałem ślub, bo poważnie podszedłem do sprawy. Jak się żenić to raz, a nie parę razy. Urodziły się dzieci, to przyszła i nadal trwa miłość do tych dzieci. Nie wyobrażam sobie, by je zostawić - przyznaje jubilat.
Mają dwóch synów. Obaj zostali nauczycielami i obaj mieszkają w Raciborzu. - Mamy dwóch wnuków i od niedawna wnuczkę, śliczną, cudowna sprawa - uważa pan Jerzy.
Żona pracowała w księgowości w MZB, mąż ćwierć wieku spędził w zakładzie karnym, jako oficer. - Zajmowałem się remontami i inwestycjami. Za moich czasów więzienie przeszło remont kapitalny, np. zamiast wiader powstały muszle klozetowe - wspomina nasz rozmówca.
Miłość, szacunek i poważne podejście do sprawy są według tej pary gwarancją udanego związku małżeńskiego.

Cierpliwość, zrozumienie i szacunek to wskazówki od państwa Habram.

Wiesława i Ryszard Habram

Zapoznali się w 1967 roku w Dusznikach-Zdroju. - Żona tam mieszkała, a ja byłem w delegacji, bo kopalnia, gdzie pracowałem, miała tam swój dom wczasowy - wspomina małżonek. W 1972 roku, jak wrócił z wojska, to się pobrali. Wesele odbyło się w Dusznikach, wielkie, bo na 100 osób, w ośrodku wczasowym.
W 1976 roku urodziła się córka. Do Raciborza przeprowadzili się bo tu było mieszkanie z kopalni. Syn przyszedł na świat w Raciborzu. Mają też wnuczki - bliźniaczki. Pani Wiesława pracowała w banku BGŻ aż do emerytury.
- Cierpliwość, zrozumienie i szacunek to cechy dobrego związku - podkreślają państwo Habram.

Małgorzata i Władysław Jurkiewicz

Parze osób niesłyszących i porozumiewających się językiem migowym towarzyszyła wnuczka Martyna. Dziadek pochodzi z Brzegu, a babcia ze Świdwina, to niedaleko Kołobrzegu. Pani Małgorzata trafiła do Raciborza, bo tu mogła się jako niesłysząca uczyć się w zawodzie krawcowej. W tzw. szkole dla głuchych poznała swego przyszłego męża. Mają jedną córkę oraz dwoje wnuków. - Moja mama jest niedosłysząca, ale ja z bratem słyszymy - mówi pani Martyna.

Dziadkowie przeżyli wspólnie 50 lat, bo spędzali ze sobą dużo czasu. - Bywają kłótnie, ale trzeba je przetrwać, bo to normalne sytuacje. W miłości chodzi o szczerość, o bycie przyjaciółmi - podsumowała pani Małgorzata.

A jak wygląda ustawienie i wykonanie zbiorowego zdjęcia jubilatów obchodzących 50-lecie pożycia małżeńskiego? W Pałacu Ślubów w Raciborzu zajmuje się tym doświadczony członek Cechu Rzemiosł Różnych Stanisław Jakieła. Podejrzeliśmy go w pracy przy fotografii w USC.