Jastrzębianka trafiła do... Ugandy

Czy się bała? Bali się jej bliscy. – To naturalne, że boimy się tego, czego nie znamy – zauważa. W takiej decyzji pomaga otwartość na to, co inne. O formie pomocy zdecydowała jej profesja, fizjoterapia.

– Myślę, że to nie był impuls, a raczej powolne dojrzewanie do decyzji. Często jeździłam na spotkania grupy Świeckich Misjonarzy Kombonianow – mówi Danuta.

Wyjechała tam, gdzie jej potrzebowano – czyli do wioski Matany, gdzie Kombonianie prowadzą szpital, w którym nie było dotychczas fizjoterapeuty. To mała wioska na północy Ugandy, położona daleko od stolicy kraju. Zamieszkuje ją pasterskie plemię Karimojong. Ze względu na trudne warunki pogodowe i częste susze ludzie często cierpią głód. Szkoły są płatne, a dostęp do opieki zdrowotnej utrudniony, stąd wsparcie w postaci prowadzonego przez misjonarzy szpitala. Na koncie mają też inne formy pomocy: aktywizacja lokalnej społeczności, programy dla kobiet, uzdolnionej młodzieży, wydawanie posiłków w przedszkolu.

– W domu dzieci nie zawsze mogły liczyć na coś do jedzenia. – wspomina. - Mój dzień na misji spędzałam prawie w całości w szpitalu, oprócz przerwy na obiad. W weekendy starałam się angażować w parafii. Doświadczenie misji pokazało mi, że świat jest bogaty w różnych ludzi, kultury, miejsca. To jest niezwykłe jak nasza różnorodność jest piękna – podkreśla Danuta.