Urodził się 30 listopada 1916 r. w Bottrop w Westfalii. Był synem Elżbiety i Teodora Koziełów. Miał dwóch braci oraz siostrę. W 1917 r. rodzina Koziełów wróciła do Turzy Śl., gdzie Brunon od 1923 r. uczęszczał do szkoły podstawowej. Od 1929 r. uczył się w gimnazjum w Rybniku. W tym czasie był harcerzem IV Drużyny Harcerskiej im. Henryka Sienkiewicza oraz skarbnikiem Spółdzielni Szkolnej „Przyszłość". Był też członkiem Sodalicji Mariańskiej. W drodze do szkoły wstępował do kaplicy przy gimnazjum werbistów. Widok modlących się uczniów rozbudził w nim powołanie kapłańskie.

W 1937 r. zdał maturę. Starał się o przyjęcie do jezuitów. Bez skutku, więc zgłosił się do werbistów. 8 września 1937 r. rozpoczął roczny nowicjat w Domu św. Stanisława Kostki w Chludowie. Po odbyciu nowicjatu kontynuował tam studia filozoficzne, które przerwał wybuch II wojny światowej. 4 września 1939 r. złożył pierwsze śluby zakonne. 25 stycznia 1940 r. został wraz z pozostałymi współbraćmi internowany w Chludowie przez Niemców. 22 maja wraz z innymi został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, a 2 sierpnia do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. 4 września na fundamentach budującego się krematorium razem z kolegami odnowił śluby zakonne. 8 grudnia 1940 r. wrócił z Gusen do Dachau, gdzie był więziony aż do 29 kwietnia 1945 r., kiedy obóz został wyzwolony przez wojska amerykańskie. Podczas kwarantanny w obozie Freiman k. Monachium z rąk bp Józefa Gawliny 7 lipca 1945 r. otrzymał tonsurę i dwa niższe święcenia.

W październiku 1945 r. rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. 18 września 1948 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W czerwcu 1949 r. zdał końcowe egzaminy. Został skierowany do pracy w Misyjnym Seminarium Duchownym Księży Werbistów w Pieniężnie. 2 sierpnia 1949 r., po kilkunastu latach nieobecności przyjechał do rodzimej Turzy, gdzie odprawił mszę św. prymicyjną.

We wrześniu 1949 r. przybył do Pieniężna. Dał się tam poznać jako znakomity wykładowca i wychowawca. Uczył filozofii i teologii. W latach 1954 – 1957 pełnił urząd rektora seminarium w Pieniężnie. W latach 1957 – 1960 był dyrektorem studiów i radcą prowincjalnym. 10 maja 1960 r. wybrany został na prowincjała Polskiej Prowincji Zgromadzenia Słowa Bożego. Urząd sprawował przez dwie kadencje do roku 1966, kiedy przyjął stanowisko mistrza nowicjatu. 16 grudnia 1967 r. został wybrany na stanowisko radcy generalnego, na którym pracował przez dziesięć lat. W tym okresie wizytował niemal wszystkie prowincje zgromadzenia. W 1972 r. wydał wspólnie z o. Fritzem Bornemannem SVD przyczynki do dziejów Polskiej Prowincji Werbistów pt. „Beiträge zur Geschichte der Provincia Polonica Societatis Verbi Divini”.

W 1978 r. powrócił do Pieniężna. Pełnił funkcję ojca duchownego w Wyższym Seminarium Misyjnym oraz prowadził wykłady z patrologii. Głosił konferencje duchowe dla sióstr katarzynek w Braniewie i Lidzbarku Warmińskim. Zmarł 22 grudnia 2004 r. Spoczął na cmentarzu klasztornym przy Domu Św. Wojciecha w Pieniężnie.

Artur Marcisz

Autor korzystał z artykułu o. Janusza Brzozowskiego SVD z czasopisma Misjonarz, nr 10/2014.