Pies też może mieć zaćmę! Co trzeba wiedzieć o tej chorobie u czworonogów?

Zaćma, określana również jako katarakta, to choroba degeneracyjna oka, która prowadzi do zmętnienia soczewki. Ta ostatnia, jeśli jest zdrowa, przy oględzinach prezentuje się jako całkowicie klarowna i transparentna. Gałka oczna wydaje się wówczas „czysta” i krystaliczna. Zmętnienie soczewki sprawia, że na oku pojawia się charakterystyczne zmętnienie bądź zamglenie. Uszkodzone fragmenty soczewki utrudniają promieniom świetlnym dotarcie do siatkówki. Im zaćma jest większa, tym mocniej odbija się na funkcjonowaniu psa, gdyż utrudnia ona widzenia, w skrajnych przypadkach doprowadza nawet do utraty wzroku w chorym oku.

Jakie są typowe objawy zaćmy u psa?

Zaćma potrafi rozwijać się długo i w ukryciu. We wczesnym stadium chorobę trudno rozpoznać i zwykle diagnozuje się ją przypadkiem podczas innych badań kontrolnych. Wspomniane już zmętnienie na oku świadczy o rozwinięciu schorzenia, które wymaga możliwie najpilniejszej interwencji weterynarza (najlepiej psiego okulisty). W momencie, gdy na gałce ocznej widać przymglenie, z dużą dozą prawdopodobieństwa zwierzę ma już problemy z widzeniem. Zaobserwować wówczas można, że czworonóg ma kłopot ze sprawnym przemieszczaniem się po dobrze znanej sobie przestrzeni, np. w domu. Chorujące na zaawansowaną zaćmę psy wpadają na ściany i meble, stają się mniej aktywne w obawie o spowodowanie takich kolizji itd.

Warto wiedzieć, że zaćma może wynikać też z innych stanów chorobowych, np. cukrzycy. Wówczas zmętnieniu oka towarzyszą typowe dla tego schorzenia symptomy zwiększone pragnienie i większa ilość oddawanego moczu.

Rodzaje zaćmy

Uwzględniając przyczyny pojawienia się zaćmy, wyróżniamy jej następujące typy:

• dziedziczną,
• wrodzoną,
• nabytą,
• starczą.

Typ dziedziczny dotyczy szczególnie kilku ras, które są w większym stopniu narażone na zachorowanie. Mowa tu chociażby o pudlach miniaturowych, amerykańskich cocker spanielach, sznaucerach miniaturowych, golden retrieverach, boston terrierach oraz syberyjskich husky.

Zaćma nabyta to schorzenie, które dotyka wcześniej zdrowe psy i jest w gruncie rzeczy powikłaniem po innych stanach chorobowych (np. wspomniana już cukrzyca) czy urazach mechanicznych. Zaćma starcza z kolei dotyczy wiekowych psów. Często nawet mylnie kataraktę utożsamia się właśnie jako schorzenie, które dotyka tylko czworonożnych seniorów. Nie jest to w żadnym stopniu reguła i zmętnienie soczewki może dotyczyć nawet małych szczeniaków.

Jak leczy się zaćmę u psów?

Podstawą jest kompleksowa diagnoza problemu oraz identyfikacja podłoża choroby. Jeśli bowiem zaćma stanowi efekt innych problemów ze zdrowiem, muszą być one wyeliminowane, a przynajmniej ustabilizowane (jak w przypadku cukrzycy). Najskuteczniejszym sposobem leczenia katarakty jest zabieg chirurgiczny - fakoemulsyfikacja soczewki z możliwością wstawienia sztucznej. Nie każde zwierzę jednak kwalifikuje się do takiej operacji. Więcej o tym, można przeczytać tu: https://eyevet.pl/pl/leczenie-zacmy-u-kotow-psow-i-innych-zwierzat.

Metoda fakoemulsyfikacji jest z reguły skuteczna. U pacjentów z zaćmą niedojrzałą, nie wykazujących żadnych dodatkowych problemów zdrowotnych, szanse na powodzenie zabiegu ocenia się na 80 procent. Zdarza się jednak, że po operacji pojawiają się pewne efekty uboczne, chociażby zmętnienie tylnej torebki soczewki, zapalenie gałki ocznej czy nabycie jaskry.

Co warto wiedzieć?

Przede wszystkim warto co jakiś czas obejrzeć oczy psa i sprawdzać, czy gałka oczna cały czas jest klarowna i transparentna. Zauważenie jakichkolwiek zmian powinno być od razu konsultowane z weterynarzem. Warto także cyklicznie badać wzrok zwierzęcia u psiego okulisty. Taka kontrolna diagnostyka jest w stanie wykryć chorobę we wczesnym stadium, a to z kolei daje sporo czasu na określenie planu leczenia i zwiększa szansa na całkowite wyleczenie. Jeśli jest się właścicielem czworonoga rasy wyjątkowo narażonej na występowanie zaćmy, to tego rodzaju wizyty kontrolne wydają się wręcz absolutnym obowiązkiem.