Dramat na dachu: spektakl czy ludzka tragedia?

To, że mieszkańcy byli zszokowani scenami dziejącymi się w samym środku miasta, nie dziwi. Niecodziennie bowiem człowiek stoi na dachu bloku i grozi samobójczym skokiem. Trudno też nie zauważyć służb mundurowych i medycznych, które zostały wezwane do tego zdarzenia. Co innego jednak zastanawia w ocenie zachowania jastrzębian. Niektórzy z nich urządzili sobie piknik pod blokiem i bez najmniejszego współczucia obserwowali rozwój wydarzeń. W tym „przedstawieniu” brały udział dzieci, które pod okiem rodziców także emocjonowały się całą sytuacją. Bo śmierć człowieka, to przecież taki sobie „spektakl”. Do obejrzenia w sam raz dla każdego.

Może to byłoby nawet interesujące, gdyby stanowiło fabułę filmu kryminalnego. Szkopuł jednak w tym, że to się działo naprawdę. Aż trudno uwierzyć, że aż tylu chętnych chciało na własne oczy zobaczyć realną, a nie udawaną śmierć człowieka. Czy naprawdę widok zmasakrowanego ciała – bo tak wygląda desperat, decydujący się na ten rodzaj śmierci, jest aż tak pożądany i ekscytujący dla tych wszystkich gapiów?

Cała ta potworna sytuacja wywołuje refleksję nad kondycją współczesnego człowieka, także mieszkańca Jastrzębia-Zdroju. Media codziennie donoszą o wojnach, zabijaniu cywili i żołnierzy, masakrowaniu niczemu niewinnych ludzi w różnych częściach świata. Jak widać, nie wzbudza to empatii, współczucia dla ofiar na różnych frontach walk, a wręcz przeciwnie – uodparnia człowieka na ludzką krzywdę. Śmierć, krew, czyjeś nieszczęście nierzadko staje się tematem filmowej fabuły. Ludzie chcą jednak więcej! Chcą na własne oczy zobaczyć, jak kinowe sceny rozgrywają się w ich mieście, na ich osiedlu, może nawet z sąsiadami w roli głównej.

Przyglądanie się ludzkim dramatom nie jest specyficzne tylko dla XXI wieku. Kiedyś nazywano to znieczulicą społeczną. Bywa tak, że przechodnie nie potrafią zareagować jak komuś na ulicy, w biały dzień dzieje się krzywda. Ludzie stoją i przyglądają się z bezpiecznej odległości na to, co wydarzy się dalej. A przecież wystarczy jeden telefon do odpowiednich służb, aby uratować komuś życie czy zdrowie.  Czasem mieszkańcy nie chcą słyszeć tego, co dzieje się za ścianą u sąsiada, kiedy trzeba po prostu wezwać pomoc.

Są też – mam nadzieję – nieliczni, którzy cieszą się z czyjegoś nieszczęścia. Mówiąc potocznie, są nim „nakręceni” i sprawia im dużą radość, takie „zwykłe” przyglądanie się. Wiem, że ludzie mają różne zainteresowania i pasje. Jednak ekscytowanie się śmiercią samobójczą nie jest chyba czymś normalnym. Daje dobitne świadectwo o tych, którzy lubują się w tego typu widokach.

 Na koniec pozostaje postawić pytanie: ile jeszcze w nas ludziach, jest ludzi – wrażliwych, empatycznych, niepotrafiących przyglądać się złu czy tragedii. Kiedyś, w Imperium Rzymskim popularne było zawołanie: panem et circenses (chleba i igrzysk). Pospólstwu chodziło o zaspokojenie prymitywnych potrzeb, w których żądza krwi była jedną z ważniejszych. Czy coś się zmieniło w tej kwestii?