ur. 3 I 1827 r. w podhulczyńskiej wiosce Klein Darkowic (obecnie Darkovicky w Czeczach). Wielki artysta rzeźbiarz z ziemi hulczyńskiej. Jego ojciec był stolarzem. Zdolności rzeźbiarskie młodego Jandy ujawniły się bardzo szybko. Rozwijał on je już w szkole powszechnej. Miał szczęście, gdyż jego talentem zainteresowali się miejscowi posiadacze ziemscy dr Wichura oraz (od 1844 r.) von Stükker. Ten ostatni zapewnił mu dalszą edukację we Wrocławiu a następnie opłacił Jandzie studia na akademii drezdeńskiej. Po zakończeniu studiów (ok. 1850 r.) został współpracownikiem sławnego berlińskiego rzeźbiarza Christiana Raucha. Pierwszym dużym projektem, nad którym wspólnie pracowali, był pomnik Fryderyka Wielkiego. Wielkim wyróżnieniem dla młodego artysty było powierzenie mu wykonania rzeźby popiersia Shakespearea na londyńskiej wystawie światowej w 1851 r. W następnych latach wyrzeźbił m.in.; statuę z kości słoniowej pt. „Dante i Beatrice”, popiersie arcybiskupa pardubickiego Arnestusa (dla kościoła w Glatzu), rzeźbę Genowefy z sarną dla kościoła w Berlinie - Charlottenburg, św. Hubertusa dla księcia pszczyńskiego, który był także dla artysty modelem. Wiele pomniejszych prac (popiersia i rzeźby) wykonał dla kościołów (i nie tylko) w swoich rodzinnych stronach - w Kraju Hulczyńskim oraz w Rudach (Kolumna Maryjna). Johanowi Jandzie nie dane było jednak rozwinięcie w pełni swego talentu.

Piotr Sput