Ur. 30 VIII 1869 r. w Gorzycach Wielkich. Uważany powszechnie za pioniera i „ojca” radiofonii niemieckiej. W latach 70. XIX w. uczęszczał do raciborskiego gimnazjum, po którego ukończeniu wybrał zawód oficera, wstępując w Berlinie do elitarnego pułku strzelców gwardii. Na jego usilne prośby cesarz Wilhelm II zezwolił mu na podjęcie - równolegle ze służbą wojskową - studiów w Wyższej Szkole Technicznej w Berlinie (Charlottenburg). Po ukończeniu studiów ze świetnymi wynikami został asystentem swego wykładowcy, prof. Slaby. W 1897 r. Arco i Slaby byli świadkami, dokonanego w Anglii przez słynnego Marconiego, przesłania pierwszej wiadomości za pomocą telegrafu bezprzewodowego. 4 tygodnie po próbie Marconiego, Slaby i Arco dokonali w Berlinie z powodzeniem tego samego eksperymentu. Pod koniec 1897 r. uruchomili pierwszą w Niemczech stację nadawczą w Sakrow pod Poczdamem. W 1903 r. cesarz Wilhelm II powołał do życia, z istniejących już kilku ośrodków badawczych, jedno towarzystwo naukowo-badawcze o nazwie Telefunken-Gesellschaft, którego dyrektorem oraz głównym inżynierem został Arco. W następnych latach zajmował się problemem przesyłania i przetwarzania fal radiowych oraz konstrukcją anten i mikrofonów o dużym zasięgu. Plonem tych wysiłków było otwarcie, 15 XII 1906 r., zaoceanicznej stacji nadawczej w Nauen. 6 XII 1907 r. Arco dokonał udanego eksperymentu bezprzewodowego przesłania głosu ludzkiego. Było to nagranie arii operowej, śpiewanej przez Enrico Caruso. Nagraniu wyemitowanemu z Politechniki Berlińskiej do Kreuzbergu (dzielnica Berlina) przysłuchiwała się z wielkim zaciekawieniem para cesarska, Augusta-Viktoria i Wilhelm II. Przez następne 16 lat Arco dokonał niezliczonej ilości ulepszeń i został autorem wielu wynalazków z dziedziny radiofonii, których ukoronowaniem było rozpoczęcie nadawania, 29 X 1923 r., pierwszego, ogólnodostępnego programu radiowego w Niemczech. W 1930 r. Arco przeszedł na zasłużoną emeryturę. Na niej skonstruował 12 modeli samochodów. Zmarł 5 V 1940 r. w swym berlińskim domu, znajdującym się przy Bismarckallee 47. Był niezwykle popularny w Niemczech, a berlińczycy nazywali go swoim „Funk - Grafen” (hrabia - radiowiec). Współpracownicy zaś tytułowali go z poważaniem „Seine Hochfrequenz” (jego wysoka frekwencja).

Piotr Sput