Urodził się 2 lipca 1912 r. w Lubomi. Po ukończeniu Szkoły Powszechnej w Lubomi, w 1924 r. wstąpił do Państwowego Gimnazjum w Rybniku, gdzie w 1933 r. zdał egzamin dojrzałości. Dwa lata później podjął naukę w Państwowym Pedagogium w Krakowie oraz na wydziale prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Na tym ostatnim studiował jednak tylko przez rok. Po wojnie znów studiował na UJ, ale dyplomu tej uczelni ostatecznie nie uzyskał. W 1937 r. zaczął pracę zawodową w Szkole Powszechnej nr 3 na Głożynach, a później uczył w Szkole Powszechnej nr 2 w Pszowie.

W czasie II wojny światowej pracował jako robotnik, a następnie jako pracownik umysłowy w firmach budowlanych w Mielcu. Zarazem organizował tajne nauczanie dla 9 uczniów, przygotowując ich do egzaminów wstępnych do miejscowego gimnazjum. Po zakończeniu wojny wrócił na Górny Śląsk. Krótko pracował w Państwowym Koedukacyjnym Gimnazjum i Liceum w Rybniku, a w 1946 r. na własną prośbę został przeniesiony do Państwowego Liceum i Gimnazjum Męskiego w Raciborzu. W 1947 r. zapisał się do Polskiej Partii Socjalistycznej, a po jej połączeniu z Polską Partią Komunistyczną, w 1948 r. został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Dzięki temu mógł zostać dyrektorem Państwowego Liceum dla Pracujących w Raciborzu, późniejszego Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących w Raciborzu.

W 1972 r. ze względu na zły stan zdrowia przeszedł na emeryturę. Zajął się wówczas pisaniem. Staraniem Instytutu Śląskiego w Opolu w 1976 r. wydał „Godki i bojki śląskie”. Spisał w nich legendy, wierzenia ludowe i tradycje z okolic Raciborza i Lubomi. Dwa lata później wydane zostały „Godki i bojki śląskie ciąg dalszy”.

Był związany z rozgłośniami Polskiego Radia w Katowicach i Opolu oraz redakcjami czasopism „Poglądy”, „Opole”, „Trybuna Robotnicza”, „Trybuna Odrzańska”i „Nowiny Raciborsko-Rybnickie”, na łamach których publikował swoje utwory. Recenzentami jego twórczości byli m.in. Dorota Simonides, Marian Gerlich, Feliks Pluta i Wilhelm Szewczyk.

Za całokształt działalności oświatowej i zasług na polu wychowania młodych pokoleń odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Związku Polaków w Niemczech, odznaką Zasłużonego Działacza Ziemi Raciborskiej i medalem Zasłużonego Opolszczyźnie. W skutek choroby zmarł 23 sierpnia 1977 w Krakowie. Spoczął w rodzinnym grobowcu na cmentarzu komunalnym w Lubomi.

Artur Marcisz

Autor korzystał m.in. z artykułu Norberta Miki w książce „Raciborzanie Tysiąclecia”.