Urodził się 1 lutego 1912 r. w Turzy Śląskiej w rodzinie śląskiego działacza Alojzego i Albiny z domu Przybyła. Małżeństwo doczekało się siedmiorga dzieci. Maksymilian był starszym o 9 lat bratem Dominika Lasoka, późniejszego profesora i wybitnego prawnika. Do szkoły powszechnej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Po jej ukończeniu pracował zawodowo i zarazem uczył się w szkole średniej. Maturę zdał na Korespondencyjnych Kursach „Wiedza” w Krakowie. W 1938 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Częstochowskiej w Krakowie i rozpoczął studia na wydziale teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W wyniku wybuchu II wojny światowej musiał przerwać studia. W styczniu 1940 roku znalazł się w szeregach Wojska Polskiego we Francji. Brał udział w działaniach wojennych przy linii Maginot’a. Tam dostał się do niewoli niemieckiej.

Po ucieczce z obozu jenieckiego w październiku 1940 r. został przyjęty do Seminarium Duchownego w Marsylii. Pomocy udzielił mu wówczas kardynał August Hlond. Lasok zaangażował się również w działalność we francuskim Ruchu Oporu, za co w 1942 r. został aresztowany i osadzony w obozie w Dole. Po zwolnieniu z obozu od 1943 r. kontynuował studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Gap w południowo-wschodniej Francji. Tam też 25 marca 1944 r. przyjął święcenia kapłańskie.

Z powodu ciągle trwającej wojny nie mógł skontaktować się ani z ordynariuszem częstochowskim, w którego seminarium rozpoczął drogę do kapłaństwa, ani z ordynariuszem katowickim, z którego diecezji pochodził. Po święceniach został więc inkardynowany do archidiecezji gnieźnieńskiej. W latach 1944 – 1947 kontynuował studia w Instytucie Katolickim w Lyonie. W tym czasie z ramienia Polskiej Misji Katolickiej we Francji zajmował się duszpasterstwem emigrantów z Polski, którzy mieszkali w okolicach Lyonu. Po zakończeniu studiów pracował najpierw wśród górników, hutników i rolników polskich w diecezjach: Nancy i Verdun w Lotaryngii, a następnie na północ od Paryża w diecezjach: Amiens i Rouen. W lutym 1949 roku rozpoczął starania o przyjęcie w szeregi duchowieństwa diecezji katowickiej, do czego ostatecznie wówczas nie doszło.

Od sierpnia 1951 r. aż do końca życia pracował w Marsylii. Był najpierw wikariuszem w dwóch miejskich parafiach i kapelanem Sióstr Sacre Coeur, a następnie kustoszem sanktuarium pielgrzymkowego Notre Dame de la Garde i duchowym opiekunem domu Misjonarek Miłości Matki Teresy z Kalkuty. Duszpasterzował również wśród Polaków mieszkających w południowo-wschodniej Francji w diecezjach: Marseille, Aix-en-Provence, Avignon, Toulon i Nice. Przez szereg lat był nieoficjalnym duszpasterzem na zawijających do portu w Marsylii okrętach US Navy, czyli amerykańskiej marynarki wojennej. W 1985 r. jego długoletnie starania o przyjęcie do diecezji katowickiej, rozpoczęte jeszcze w okresie II wojny światowej, w końcu doczekały się finału. We wrześniu bp Damian Zimoń włączył go oficjalnie do grona prezbiterów Kościoła katowickiego. W 1989 roku w uznaniu zasług otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości. Zmarł 3 stycznia 1991 w Marsylii i tam został pochowany.

Artur Marcisz

Autor korzystał z „Encyklopedii wiedzy o Kościele katolickim na Śląsku”