To są informacje z frontu. Jak radzą sobie tam pielęgniarki ze szpitala zakaźnego w Raciborzu

RACIBÓRZ Pracownicy wchodzą do szpitala innym wejściem niż kiedyś, specjalnie wytyczoną trasą. Po drodze mijają się z innymi członkami personelu. - Nie sposób kogoś rozpoznać kiedy ktoś nosi kombinezon. Jednak wszyscy się witamy jak dobrzy znajomi, pozdrawiamy. Bo teraz tworzymy jedną wielką szpitalną rodzinę, która jest tutaj w jednym celu - słyszymy od naszych rozmówczyń, które zgodziły się opowiedzieć, jak wygląda praca szpitala od środka. Nie mówią pod nazwiskiem, bo taką zasadę przyjęły od pierwszych kontaktów z prasą. Zdecydowały się nań wystraszone przyszłością w szpitalu, jak tylko dowiedziały się - z mediów - że przestają pracować w szpitalu rejonowym, a zaczynają w zakaźnym.

Nie sposób myśleć o czymś innym

Jedna z pań przyznaje, że praca w warunkach pandemii pochłonęła ją bez reszty. - W domu bywamy, tutaj żyjemy. Ciężko się w domu na czymkolwiek innym skupić. To, co jest tutaj, jest bardzo angażujące - mówi. Czy czuje się na Gamowskiej bezpieczna? Styka się z zakażonymi. Ludzie chcą się schować przed koronawirusem, a ona jest tak blisko niego. - Przy takich zabezpieczeniach, jakie mamy, nie powinnyśmy się bać. Uczyłyśmy się jak używać sprzętu, nabieramy doświadczeń z każdym wejściem w strefę brudną. Ale jakiś niepokój wciąż nam towarzyszy. Chodzi o to odczucie, że znajdujemy się w tym najbardziej niebezpiecznym miejscu, na wyciągnięcie ręki przy zakażonych covidem. Psychika robi swoje - zauważa pracownica szpitala.

Własnymi rękami

Pielęgniarki były cały czas obecne w czasie przekształceń organizacyjnych i budowlanych na terenie szpitala, odkąd w Katowicach zapadła decyzja, że Racibórz będzie miał szpital zakaźny dla całego województwa. - Można powiedzieć, że nadzorowałyśmy te prace. Było mnóstwo podpowiedzi, korekt pierwotnych planów. Po prostu czuć tu naszą rękę, nasz wkład w każdym detalu. To nam dało w efekcie dobrą funkcjonalność, lepiej się pracuje w miejscu przez siebie przygotowanym - mówią nam panie z jednego z oddziałów.

Od świtu do zmierzchu

Do pacjenta wchodzi się po raz pierwszy o poranku. To najdłuższy pobyt w tzw. strefie brudnej, zajmuje nawet 3 godziny. Podaje się leki, zakładane są kroplówki, odbywa się poranna toaleta, zmiana pampersów. Druga wizyta dzienna ma miejsce w porze obiadowej. Wtedy zwykle wykonuje się zalecenia lekarza. Trzecie wejście odbywa się nocą. - Trzeba poświęcić jakieś 1,5 godziny. Myjemy pacjenta, podajemy mu leki - opowiadają przedstawicielki personelu szpitalnego.

Jak słyszymy, praca na zakaźnym jest bardzo wyczerpująca. - Ruchy w kombinezonach są spowolnione, a uniformy tak szczelne, że można zemdleć. Najgorzej jest z okularami, które bardzo szybko parują, a przecierać ich nie wolno. Wtedy idziemy „na ślepo”, albo się wycofujemy. Zaparowania trzeba unikać, panować nad oddechem. Tutaj nie ma miejsca na panikę, bo łatwo o błąd, który narazi nas wszystkich. Kogoś wystraszonego trzeba szybko wycofać, ewakuować - wyjaśniają nasze rozmówczynie.

Po każdym powrocie ze strefy brudnej jest kąpiel. Potrzeba krótkiej regeneracji, także psychicznej. - Trzeba odreagować, pomyśleć o czymś weselszym - przyznają. Nie stronią wtedy od żartów. - Wcześniej w torbie nosiłyśmy tylko mundurek pielęgniarski, a teraz zabieramy z domu kilka par bielizny. Mężowie się z nas śmieją, gdzie my tak naprawdę pracujemy na tych nockach - mówią rozbawione.

Niania pomaga

Chory może zabrać do strefy brudnej telefon. Ten jest później odkażany, aby można go było nadal używać. Ten środek łączności jest bardzo ważny w kontakcie z pielęgniarkami. Komórka jest stale w dyżurce. Pomocne są też tzw. nianie, których używa się w opiece nad niemowlakami. Podarowali je szpitalowi raciborzanie. Wiele zależy od podejścia pacjenta. Jedni są chętni do współpracy, pomocy na zamkniętym oddziale. - Zajrzą do sąsiada, sprawdzą, czy czegoś nie trzeba. Wielu jednak paraliżuje sytuacja, w jakiej się znaleźli - przyznają opiekujące się nimi panie. Wcześniej w szpitalu było wielu samodzielnych pacjentów, teraz przybywa leżących, wymagających zwiększonej uwagi.

Wielki mur

Gdyby porównać ich wcześniejszą pracę z tą, którą wykonują teraz, to jaka to zmiana? - To jakby trzeba było przeskoczyć, w zasadzie bez większych przygotowań, bardzo wysoki mur. My się uczymy wszystkiego od nowa. Logistycznie, technicznie, od najmniejszych szczegółów inaczej, to jest zmiana o 180 stopni - oceniają panie z Gamowskiej.

Jakie mają doświadczenia po kolejnym tygodniu opieki nad pacjentami? Jak przechodzą oni chorobę. - Ogólnie jest łagodnie. Ci pierwsi ozdrowieńcy opowiadali, jak stracili węch, smak, mieli bóle grypopodobne, ale był też kaszel, gorączka. Każdy przechodzi tego wirusa inaczej - relacjonują. Potwierdzają, że „korona” zostawia ślady w płucach.

Obawiają się pierwszych reakcji na śmierć pacjenta. Mimo że przeżywały to już wielokrotnie, to tu jest inaczej. Pacjent odejdzie w samotności. - Nikt nie potrzyma go za rękę, nie będzie przy nim rodziny, żeby mogła się pożegnać - opowiadają pielęgniarki, które często zastępowały umierającemu kogoś bliskiego.

– Dziś jesteśmy jako opiekunki, ale nie wiadomo, czy kiedyś nie trafimy na drugą stronę i chciałybyśmy dobrej opieki, więc staramy się, jak umiemy – podkreślają.

Ofiarność buduje

Czego im brakuje? Chciałyby regularnych testów na koronawirusa, przeprowadzanych wśród personelu. Mówiło się o tym, ale jak dotąd - cisza. Boją się braków kadrowych na Gamowskiej. To będzie oznaczać zwiększoną liczbę dyżurów, dla tych co są w pracy.

My chcemy podziękować tym wszystkim, którzy starają się pomóc szpitalowi. Przywożą, co tylko jest tu potrzebne. Taka ofiarność ludzka bardzo pomaga, buduje innych - podkreślają.

Wzruszyły się akcją rysunkową dzieci z raciborskiego MDK. Na ścianach oddziałów pojawiły się ich prace, z hasłami: nie damy się, pokonamy koronawirusa. - Łzy się lały kiedy to zobaczyłyśmy - kończą.Mariusz Weidner

W raciborskim szpitalu pracuje ok. 360 pielęgniarek i położnych. Aktualnie na „pierwszej linii” nie ma kompletu. Na Gamowskiej brakuje 20% personelu.

Wiele już widziałyśmy w naszej pracy, ale tego co teraz się dzieje, nie da się porównać do niczego takiego, z czym miałyśmy wcześniej do czynienia” – słyszymy od pielęgniarek z długoletnim doświadczeniem.