Z Wikipedii: Żołnierze Wyklęci (także: Żołnierze Niezłomni). Polskie powojenne podziemie niepodległościowe i antykomunistyczne - antykomunistyczny, niepodległościowy ruch partyzancki, stawiający opór sowietyzacji Polski i podporządkowaniu jej ZSRR, toczący walkę ze służbami bezpieczeństwa ZSRR i podporządkowanymi im służbami w Polsce. Ostatni członek ruchu oporu - Józef Franczak ps. \"Lalek\" z oddziału kpt. Zdzisława Brońskiego \"Uskoka\" - zginął w obławie w Majdanie Kozic Górnych pod Piaskami (woj. lubelskie) osiemnaście lat po wojnie ? 21 października 1963 roku. W praktyce jednak większość organizacji zbrojnych upadła na skutek braku reakcji mocarstw zachodnich na sfałszowanie przez PPR wyborów do Sejmu Ustawodawczego w styczniu 1947 i powyborczej amnestii, po której podziemie liczyło nie więcej niż dwa tysiące osób[1][2]. Uczestnicy ruchu partyzanckiego określani są jako \"żołnierze wyklęci\", \"żołnierze drugiej konspiracji\" czy jako \"żołnierze niezłomni\". W czasach PRL ogół jednostek antykomunistycznych określany był jako reakcyjne podziemie. Określenie \"żołnierze wyklęci\" powstało w 1993 - użyto go pierwszy raz w tytule wystawy Żołnierze Wyklęci - antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 r., organizowanej przez Ligę Republikańską na Uniwersytecie Warszawskim[3]. Termin ?żołnierze wyklęci? upowszechnił Jerzy Ślaski, publikując książkę o takim tytule[4][potrzebne źródło]. W walkach podziemia z władzą zginęło około 15 tys. ludzi, w tym około 7 tys. członków podziemia
Napisany przez ~oświaty kaganiec, 03.03.2014 10:27
Najnowsze komentarze