Starzikowo chojinka

Starzik podeszoł ku chojince i padoł: Patrz Jorguś! Po tyn swiyrczok przidymy za sztyry lata. Tela, że starzik sie niy doczekoł, bo potym na wiosna, po Wielkanocy umrził.

Teraz Jorguś bydzie mioł dwanoście lot i po tyn starzikow świyrczok prziszoł. Wstyrczył go pod parza i gramoli sie bez te zumiynta.  Łoroz śniyg sie pod nim zarabowoł i leci do jakiś dziury. Wylandowoł na jakimś inkszym zumiyncie, jak mu sie zdało. Ale to niy był zumiynt ze śniega, yno z gorkigo piochu.

W katelmusie widzioł malonek

Widzi, że żyje, toż jakoś z tego ciepłego piochu wyloz. Śniega nima ani na lykarstwo, za to wszyndy piosek i piosek. Prosto niego, daleko jak diosi, widzi jakiś niby miasto, ale chałupy wszystki biołe, aże w oczy blynduje. – Już wiym! – głośno ryknoł, aże sie som wylynkoł tego głosu – przeca w katelmusie widzioł malonek z takim miastym. Za plecami usłyszoł jakiś znajomy głos: – A co ty tu porobiosz Jorguśku? Jorgusiym aż szarpło, obrociył sie i widzi starzika, kery siedzi na wielnoskij kameli, cołkigo na bioło łobleczonego, nawet na głowie mioł zawionzany jakiś bioły powijok. Keby niy starzikow głos, to by go nigdy niy poznoł. – To wyście tukej som starziku? Dyć starka pedzieli żeście na pewno som w niebie. – A coś ty myśloł? Że niebo inakszy wyglondo?  Niy pytej sie za wiela, yno seblykej te ciepłe lonty, bo oprejesz tukej, łostow se yno galotki i odziyj sie tom biołom płachtom – padoł starzik.

Kaj się mały Jezusek narodziył

Prziwitoł sie z Jorgusiym, poklepoł po plecach, a potym zawionzoł mu tyn turban i jakomś sznorom przeposoł ta bioło chadra na nim.  Posadziył Jorgusia na kamela, kero ruszyła z kopyta, a starzik godo: – Widzisz tam daleko, kaj sie te chałupy biylom, tam jadymy, bo dzisioj sie tam mały Jezusek narodziył. Ale bydzie rod, jak cie uwidzi z tom ślonskom chojinkom.  – Ale starziku, mie strasznie ciśnie na brzuchu z tego pukla od kamele, jedźcie trocha pomalij, bo jeszcze spadna. – Niy boj sie, przeca jo cie tu trzimia ze zadku. Jadom tak chwilka, a Jorgusia coroz bardzij ciśnie tyn kamelin pukel po brzuchu.

A kaj ta chojinka

Oczy go piykły choby mu piochu naleciało do nich i nimioł odwagi ich otworzić. Łoroz słyszy nad sobom głos starki: – Stowej synek, bo czas na roraty! Jako ty to śpisz? Piżama na ziymi kole łożka, obabulany w płachta klynczysz na ziymi i brzuchym prosto na łożnicy. – Starko! A kaj ta chojinka? Łona tam łostała…? – Na toć łostała na przysiynku, takiś zmochany prziszoł z tego lasa, że ani wieczerze żeś niy jod, yno zaroz lygoł do łożka. Ujec Francik jom wstyrczył do sztyndra i postawiył w izbie. Przidziesz z kościoła, to jom bydziesz strojił z Irynkom.

– Ale mie brzuch boli Starko od tyj pierzińskij, puklatyj łożnice.

Bogdan Dzierżawa