Rusz się z kanapy i zrób coś dobrego

Prezentacja nowej książki pochodzącego z Krostoszowic ks. Wiesława Hudka odbyła się 13 grudnia w żorskiej dzielnicy Kleszczówka, jednak publiczność mogła śledzić wydarzenie przed monitorami, bo całość była transmitowana internetowo. Wywiad z autorem książki „O poezji. Felietony radiowe 2019-2020” przeprowadziła Kamila Falińska, a całość swoimi improwizacjami na temat pieśni adwentowych na pozytywie uświetnił Michał Duźniak. Z prawie dwugodzinnego spotkania wybraliśmy kilka najciekawszych pytań i odpowiedzi:

Kamila Falińska: – Jak w tym trudnym czasie pandemii odnajdywać radość, gdzie jej szukać, jakie są jej źródła?

Ks. Wiesław Hudek. – To ważne pytanie, dlatego że odnoszę wrażenie, że bardzo wiele osób jest dzisiaj smutnych i autentycznie przygnębionych. Dzisiaj głosząc homilię powiedziałem, że rozpacz i depresja na pewno nie są darami bożymi. Możemy być tego pewni, dlatego że Słowo Boże zachęca do tego, żeby się cieszyć i radować. Jeśli mam szukać tej radości najgłębszej, najistotniejszej, to dla człowieka wierzącego oczywiście źródłem tej radości jest sam Bóg. Przygotowując się do tej homilii odnalazłem kapitalny tekst Benedykta XVI z jego książki „Radość wiary”. Nie pozostawia on żadnej wątpliwości, iż zbliżanie się człowieka ku Bogu powoduje, że coraz bardziej człowiek się przebóstwia i relacja, która jest pomiędzy nim a Bogiem sprawia, że on coraz bardziej staje się człowiekiem bożym. Sam Bóg staje się jego największą radością. Jeśli tego nie zapomnimy i ta prawda będzie nam towarzyszyć, żaden smutek nas nie powali.

– W adwencie, tak samo jak w wielkim poście jedna z niedziel jest niedzielą radości – Gaudete. Dlaczego te niedziele są tak ważne? Dlaczego w tych okresach są tak wyróżnione?

– Można powiedzieć, że liturgia jest swego rodzaju wychowawcą, nauczycielem wiary. Wszystko w liturgii ma swoje logiczne uzasadnienie. Oba te okresy: wielki post i trochę wcześniej adwent, miały charakter pokutny. Bardzo istotnym elementem tych okresów przygotowujących do świąt była przemiana wewnętrzna. Dlatego na tym szlaku nawrócenia, przemiany, odrzucenia grzechów, pokonania słabości, potrzebne były chwile oddechu. Takim oddechem w wielkim poście jest czwarta niedziela – Laetare, a w okresie adwentu jest to niedziela Gaudete. Te nazwy łacińskie wywodzą się od incypitów, czyli początków introitów (śpiewów przeznaczonych na te niedziele). Trzeba powiedzieć, że kiedy adwent otrzymał charakter radosnego oczekiwania na Zbawiciela, niedziela Gaudete jest taką dominantą – kulminacją radości, której źródłem jest Pan Bóg. Po to się przygotowuje do świąt – aby zrozumieć tajemnicę wcielenia w przypadku Świąt Bożego Narodzenia i zrozumieć tajemnicę odkupienia w przypadku Paschy.

– Co w księdza życiu jest źródłem radości? Wiem, że Bóg, natomiast co cieszy księdza w codzienności?

– Niektórzy z państwa pamiętają w jaki sposób zapowiadałem nową książkę. Dla twórcy, autora, pojawienie się nowej książki to jak narodziny dziecka. Pozwoliłem sobie dziś na taki żart, że Bach z dwoma żonami doczekał się 20 dzieci, a ta książka jest moją 21. Mam zatem rodzinę wielodzietną. (śmiech). A już na poważnie, gdyby zebrać razem różne płaszczyzny aktywności, to moja radość jednak przesuwa się raczej na pole duszpasterskie. Jeśli pojawia się moja książka „O poezji”, jeśli organizuję festiwal Fide et Amore, jeśli jestem obecny w innych przestrzeniach, to moim najgłębszym pragnieniem i spełnieniem jest przyprowadzanie ludzi do Pana Boga. Jeśli to się udaje przez moją własną poezję czy tego typu publikacje, oczywiście jestem rozradowany.

– Jest ksiądz poetą, ale co to dla księdza znaczy? Dlaczego ksiądz pisze poezję?

– Ci, którzy bywają na moich wieczorach autorskich, wiedzą, że zawsze przywołuję anegdotę, jak to w ogóle się stało, że zdecydowałem się na publikację swoich tekstów. Moje pisanie trwa praktycznie od czasów szkoły podstawowej. To właśnie panie, którym dedykuję najnowszą książkę, zaszczepiły we mnie miłość do poezji. Jak to na Śląsku, nie dość, że facet, to jeszcze ksiądz… Jak on może zajmować się tak niemęską czynnością, jak tworzenie poezji! Był taki okres, że odłożyłem ją do szuflady, natomiast spotkanie w Lublinie z osobą, która chciała podjąć próbę samobójczą spowodowało, że nastąpił u mnie przewrót. Zrozumiałem, że te „teksty”, bo wtedy nie używałem nazwy „wiersze”, mogą być formą koła ratunkowego, rzuconego komuś, kto potrzebuje pomocy. Oczywiście nie chciałbym sprowadzić poezji tylko do tego waloru terapeutycznego, abyśmy nie traktowali jej tylko w sposób użytkowy. Dla mnie jednak ta inspiracja ma duże znaczenie. Tworzenie poezji pomaga mi też oswoić w sobie uczucia. Ponadto jest też aspekt dość trudny, bo strategia poetycka wiąże się z pewnym cierpieniem, na które się decydujesz. Poezja to udręka przetworzona w zachwyt.

– Pewnie wśród nas są tacy, którzy jeszcze nie poczynili adwentowych postanowień. Czy jest jakaś recepta, aby ten czas uratować?

– To, co jest cudowne w chrześcijaństwie to dawanie szansy. Żeby nie być gołosłownym, wrócę do naszego przyjaciela księdza Jerzego Szymika, który powiedział kiedyś „Tak długo, jak długo będziesz krążył między dwoma meblami w kościele (balaski, przy których przyjmuje się komunię oraz konfesjonał), tak długo będziesz w objęciach Pana Boga”. To uniwersalny sposób na to, żeby dobrze przeżyć nie tylko adwent, ale każdy dzień naszego życia. Bardzo lubię wracać do obrazu z „Ordo Virtutum” Św. Hildegardy z Bingen. To był moralitet, który przeorysza napisała specjalnie dla swoich sióstr w charakterze wychowawczym. On pokazywał, że dusza ludzka, człowiek, codziennie jest pomiędzy dwoma źródłami głosów. Z jednej strony są cnoty, które nakłaniają do miłości, radości, przebaczenia, pracy, a z drugiej strony jest diabeł, który wszystkiemu zaprzecza, wprowadza chaos, wypowiada posłuszeństwo Panu Bogu. Dusza musi podejmować decyzje, po jakiej stronie się opowiada. Początkiem drogi musi być przebudzenie, aby dokonać jakiegoś wyboru. Papież Franciszek często tak inspirująco wzywa, aby wstać z kanapy i zrobić coś dobrego. Dla nikogo nie jest za późno. To czysta ewangelia. Notował Szymon Kamczyk

Najnowszy tom tekstów ks. Wiesława Hudka, tym razem został zatytułowany „O poezji. Felietony radiowe 2019-2020” (Lublin 2020). W zbiorze znalazły się wiersze polskich poetów różnych epok. Czytelnik znajdzie tam pisarzy-ojców polskiej literatury, jak Jan Kochanowski czy Maciej Sarbiewski i Sebastian Grabowiecki, przedstawicieli okresu baroku takich jak Zbigniew Morsztyn, Mikołaj Sęp Szarzyński, także cały panteon romantyków: Mickiewicz, Słowacki, Krasiński czy Norwid. Tę plejadę autorów kończą nobliści: Czesław Miłosz i Wisława Szymborska, a także poeci współcześni, duchowni: Wojtyła, Twardowski, Pasierb czy Szymik oraz świeccy: Bryll, Sztaudynger, Grochowiak czy Skarżyńska. Książka jest dedykowana trzem nauczycielkom. To polonistki, które uczyły ks. Hudka w Krostoszowicach oraz polonistka z I LO w Wodzisławiu Śl. - W Krostoszowicach były to Olga Kowalska, która została szczególnie przeze mnie zapamiętana jako „nasza pani”. Ta, do której mieliśmy zaufanie, dzięki której składaliśmy pierwsze litery, zdania. Ta więź pozostaje po dzień dzisiejszy. A druga Olga to nestorka szkoły w Krostoszowicach, bibliotekarka Olga Mędrek. Potrafiła ona w taki sposób czytać tekst dyktanda, że bez problemu rozróżnialiśmy „ó” i „u”. Ona dała nam podstawy ortograficzne i gramatyczne, że później bez problemu mogłem się odnaleźć w klasie humanistycznej w liceum. Później w I Liceum w Wodzisławiu Śląskim była to pani Teresa Paliga-Wczasek. Powiem tylko o jednym epizodzie, kiedy zacząłem swoją edukację. Na pierwszej lekcji pani profesor prezentowała zasady wymowy i nauczania, byłem tak zachwycony jej osobowością, że nie wytrzymałem i musiałem się zgłosić. Była zdumiona i zapytała o co chodzi? Odpowiedziałem „Pani profesor, ja się z panią absolutnie zgadzam!”. Tak rozpoczęła się długotrwała po dzień dzisiejszy gorąca przyjaźń – powiedział ks. Wiesław Hudek na początku prezentacji książki.