Młodzi niech szczyńścio szukajom w kraju, bo teraz nigdzi ni ma raju

Pon Bog stworzył gryfnego chłopa i nazwoł Ślonzokiym, bergmanym abo jak kto chce - gwarkiym. Serce zaczło bić i Ślonzok otworzył oczy. Chcioł coś rzec, ale dyć ni mioł jynzyka. W nocy jak chłop społ, ukuloł mu Pon Bog z gliny jynzyk, a że prawie rzgmiało i blyskało sie, doloł trocha rzgmotu i blyskawice a od małpiczek, co mu sie chichrały wzion ździebko uciechy. Urychtowoł i wraziył do gymby Ślonzokowi. Jak on sie obudziył zaczon dziynkować za to, że umi godać. A była to godka tak piykno, bo ślonsko, że sie samymu Ponboczkowi podobała. Roz kanciato i twardo jak tyn kamiyń we wonglu, roz ostro jak rzgmot za chwila miyło jak śpiyw kanarka.

Chodziył se Ślonzok po tej ziymi, ale jakoś mu było markotnie. No, bo był som. Toż mu jeszcze Pon Bog baba dołożył. Ziebro, co Ślonzokowi na śpionczku wyciongnył, mondrze obrobiył. Do głowy przeloł trocha mondrości, kark ji zrobiył piykny jak u łabyndzia, ale mocny, bo to on mioł kryncić głowom chłopa. Dychanio też musiała mieć za tela, bo to i lajbik musioł sie na czymś trzimać, i pociorki musiały na czymś oprzyć. Serce zrobiył ji ze szczyrego złota, ale domiyszoł diamyntu, żeby było mocne. Jynzyk miała chnet taki jak chłop, yno myni tego rzgmotu i blyskawic. Szkoda, że ku tej robocie prziplontała sie papuga i trocha sie tej jeji natury prziwinyło. Śpiywać umiała na rowno z kanarkiym co ji w klotce ćwiyrkoł.

Dostała mocne nogi i robotne rynce, co by umiała zalecieć kalubym po woda do studnie, a potym stoć i na rompli prać oblyczki od familije, drabko nawarzyć i nafutrować najmyńszych, zakolybać, co by sie nie zmierzowały jak ojciec i starsze synki przidom ze szychty. Ku swoji uciesze miała gryfne, i szporobliwe cery. Miyszkali we familoku z oknami obstrojonymi muszkatkami, z wyszrobionymi gardinami i wyglancowanymi szybami, a na wybyrsztowanych delowkach szło se siednyć i w biołych spodniokach. Dziecka wyrosły na mondre, odważne, posłeszne matce i pomocne ojcu przi bergmance, ale jak w każdej familiji sie trefio, byli i tacy, co wcale na doł ich nie ciongło...

A na zakończyni jeszcze te życzyni: Niech nad naszym Ślonskiym czynsto słońce świyci i niech sie nom rodzi dużo zdrowych dzieci. A młodzi niech szczyńścio szukajom sam, w kraju, bo teraz na świecie nigdzi ni ma raju. Starzi niech sie cieszom zdrowiczka dostatkiym i niech dłogo żyjom starziczek ze starkom. Cery z bracikami niech ich odwiydzajom i na klin stareczce niech wnuki sodzajom. Bo jak dłogo woda w naszej Wiśle płynie Ślonzok ze swom godkom nigdy nie zaginie.

Ślonzoczka Aniela