Przodź myślymy o tych, co już od nas odeszli

Tak sie to w życiu ukłodo, że pod koniec roku robi sie bilanse, sprawozdania i my też mogymy se zrobić taki sprawozdani, jak w listopadowe zaduszki stanymy na cmyntarzu zapatrzyni w płomyki lampek. Przodź myślymy o tych, co już od nas odeszli, a potym o sobie i o tych co jeszcze z nami som. Każdy mo taki ciche życzyni, żeby jeszcze trocha pożyć. Ale o tym jak długo ta nasza świyczka życiowo bydzie goreć, to wiy yno tyn co rzońdzi niebym i ziymiom. Ciyrpioncy ludzie proszom o lepszo śmierć, kiero zakończyła by ta ziymsko utropa „choć z światem się żegnać, ach wielka to trwoga” jak śpiywomy w pogrzebowej pieśni. Słyszałach od ciyńżko chorego niezbyt starego człowieka życzyni: „że mie by stykło, żeby mi tam dali chocioż ryczka ku dźwiyżom to bych już był rod. Fest ciyrpioł i chyba chcioł już na tej drugi stronie być.

 

Naszego Papieża, jego wierni już na ziymi widzieli świyntym. Bo na dobro śmierć i pamiyńć idzie se zasłużyc, przez całe życi. Nazwiska nikierych, co za życia przinosiyli ludziom radość na długo zostowajom w pamiynci. Niedowno poszoł do wieczności Marek Grechuta. Jego pieśni długo bydom pomogać w rozmyślaniu, „że ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy, ważnych jest kilka tych chwil, te na które czekamy”. Ks. Twardowski zostawiył tako dobro rada: „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą. Tak se życzył, żeby odpoczywać na Powązkach a pochowali go kaj indzi. Czamu mu tego nie uczyniyli? Czas tak pryndko leci, że ani sie nie obejrzymy a Ponboczek dołonczył jeszcze jedyn roczek i trza mu za to serdecznie dziynkować. Wyboczcie mi te smutne pisani, ale dyć prawie listopad ze swoimi opadajoncymi listkami najbardzij przipomino nom o przemijaniu. Ks. Twardowski pisoł o pszociu ludziom. Ciynżko spomino sie nad grobym ojcow „czamu jo mioł do Was tak mało czasu”. A oni na pewno czekali na dobre słowo, ni yno w urodziny jak my im życzyli „sto lot!” Jedyn mondry ksiondź górol padoł, że jak już trefiymy do nieba to sie trzi razy zdziwiymy. Piyrszy roz jak sie spokopi kaj jo jest i co jo tu robia, drugi roz jak ujrzymy że som tu ci kierych my sie w tym miejscu nie spodziywali, a trzeci roz jak zacznymy sie rozglondać za tymi, kierych tu ni ma a chcieli by my żeby tu byli. Cmyntarze mogom być dla żywych (i do nikierych som) miejscami czynstych przechadzek a czytani myśli wypisany na pomnikach koło nazwiska oddowajom to, co żywi myśleli. „Syneczku - do widzenia w niebie” abo „jedną maleńką duszą tak wiele ubyło”. To przechodzyni na drugi brzyg wypadnie różnie. Jednych nie zdonżyła uratować Barborka - odeszli nogle, wojoka w niespokojnych czasach na wieczno warta zawoło niebiesko ojczyzna, a o marynarza upomniało sie morze i nikierzi śpiom w żelaznych trumnach na jego dnie. Jak co roku bydymy z naszymi bliskimi świycić lampki i żykać „wieczny odpoczynek” i jak co roku wierzyć, że Oni z nami som... a nadzieja znów wstąpi w nas, nieobecnych pojawią się cienie. Daj nam wiarę, że to ma sens że nie trzeba żałować przyjaciół. Że gdziekolwiek są dobrze im jest i są z nami choć w innej postaci. I przekonaj, że tak ma być, że po głosach ich wciąż drży powietrze. Że odeszli po to by żyć i tym razem będą żyć wiecznie...

 

Ślonzoczka Aniela