Lipkowie są niemożliwi. Wygrali LONG Challenge RowerON 2022

– Edyto, rok temu przejechałaś 301,8 km w niespełna jedenaście i pół godziny. Powiedziałaś nam wtedy, że nie dałabyś rady przejechać ani kilometra więcej. Jednak w tym roku udało się pobić tamten rekord o 8 kilometrów. Spodziewałaś się tego?

– Edyta Lipka: Szczerze mówiąc, w tej edycji nastawiałam się na dużo niższy wynik. 150 – 200 kilometrów.

– Dlaczego?

– Edyta: Głównie ze względów zdrowotnych, ale jakoś wszystko tak się ułożyło, fajnie się jechało. Siłowo mogłam sobie pozwolić na więcej, ale organizacyjnie wyszło tak, a nie inaczej.

Michał Lipka: Pozwolę się wtrącić – było jej bardzo ciężko wyjść z domu. Opowiadała mi o tym na trasie. Mimo to później tak się zmobilizowała, że machnęła trzy stówy!

– Gratulujemy. Michale, pomówmy teraz o tobie. 600 kilometrów!

– Michał: Dla mnie to był rzeczywiście kosmos. Pobiłem wszelkie moje rekordy. Ostatni najlepszy wynik miałem w maju tego roku, ale to było 300 kilometrów, poprzednio 250 kilometrów. W poprzednich latach kilkakrotnie przejechałem po 200 kilometrów.

– Nastawiałeś się na tak długi dystans?

– Michał: Nie, założenie było inne: wyjść z domu na 24-godzinną przejażdżkę rowerową. Jak najmniej przerw, jak najwięcej pedałowania.

– Rozumiem, że plan się powiódł.

– Michał: Nie do końca. Zostało mi półtorej godziny, ale nie dałbym rady przejechać więcej. Drętwienie ramion, barków, ogólne zmęczenie organizmu.

– A nogi?

– Michał: Nogi dałyby radę, bo kondycyjnie byłem przygotowany super, jednak wymuszona pozycja ciała dała się we znaki, dlatego postanowiłem zakończyć wyzwanie.

– Czy to prawda, że zacząłeś jeździć „na poważnie” sześć lat temu?

– Michał: Tak. Kupiłem wtedy rower. To był najlepszy zakup. A zaczęło się od bóli kręgosłupa. Miałem już termin usunięcia krążka międzykręgowego. Trzeba było coś z tym zrobić. Poczytałem i postanowiłem spróbować roweru. Od tamtej pory bóle, zesztywnienia kręgosłupa – wszystko odeszło. Oprócz roweru zacząłem też w domu wykonywać ćwiczenia z ciężarem własnego ciała. Pomogło.

– Edyta: Pamiętam, jak lekarz za nim dzwonił, żeby przyszedł na zabieg, upewniał się, czy rezygnuje.

– Niesamowite. Wróćmy do RowerONu i Long Challenge. Jechaliście razem, czy osobno? Jak to zrobiliście?

– Michał: Podzieliłem sobie to wyzwanie na trzy etapy: nocny, dzienny i nocny. Założyłem, że w pierwszym nocnym etapie będę jeździł po ścieżce rowerowej między Pawłowicami a Pszczyną. Uznałem, że będzie tam bezpiecznie. Wyruszyłem o północy i przejechałem tę trasę cztery razy tam i z powrotem, a dojeżdżając do punktu startu na odpoczynek miałem w nogach 160 kilometrów. Później był etap dzienny, czyli 90-kilometrowe pętle (od Strumienia, przez Drogomyśl, Chybie, Skoczów, powrót na Ligotę, Czechowice-Dziedzice, Pszczyna, Wisła Mała i znowu Strumień). Tutaj dołączyła do mnie żona, co było bardzo pomocne, bo udzieliła mi dużego wsparcia psychicznego.

Edyta: Jedną pętlę mąż zrobił sam, a kolejne trzy zrobiliśmy razem. Po trzech pętlach ja zjechałam z trasy, a Michał rozpoczął ostatni, nocny etap, w okolicach Chyba i Drogomyśla.

– Były momenty kryzysowe? W zeszłym roku, gdy jechałaś po wszystkich trasach RowerONu, powiedziałaś że taka chwila przyszła wtedy, gdy zobaczyłaś już wszystko, co było do zobaczenia na trasach i wiedziałaś, że nic ciekawego już na ciebie nie czeka. A jak było w tym roku?

– Edyta: Pętle są trudne. Dobrze, że one były większe, bo jednak krajobraz się zmieniał. Mimo to głowa miała kryzysy, ale pomagało nam to, że oboje się z tym zmagaliśmy. Punkt odpoczynku był też dla nas dobrą odskocznią.

– Michał: Pierwszy kryzys miałem o siódmej rano. Oczy mi się zamykały. Poprzedni tydzień pracy zakończyłem nockami i miałem mało czasu na odespanie. Drugi moment był wtedy, gdy Edzia mnie opuściła. Około 20.00, 21.00 znowu bardzo chciało mi się spać.

– Edyta: Co do pętli nie przewidzieliśmy jeszcze jednego... Liczby przejazdów kolejowych. Okazało się, że co chwilę byliśmy z tego powodu „stopowani”. Jako że nasza mentalność jest taka a nie inna, postanowiliśmy, że nie będziemy czekać, tylko będziemy się wracać – kilometr w jedną stronę i z powrotem. To też działało na głowę, że pętla miała się ku końcowi, a tu trzeba było się cofać.

– Michał: Gdy skończyliśmy, uznaliśmy, że to jednak nie miało sensu, bo i tak wyprawa skończyła się półtorej godziny przed czasem.

– Czy coś jeszcze utkwiło wam w pamięci?

– Michał: Pamiętam jednego rowerzystę, w słuchawkach na uszach, wyjechał zza rogu, wjechał między nas. Jakby w ogóle nas nie zauważył. Prawie sie przewróciłem. Zakręcony chłop.

– Jak długo dochodzi się do siebie po takim wyczynie?

– Michał: Potrzebowałem trzech dni. Później byłem znowu na trasie.

– Trenujecie razem czy osobno?

– Edyta: Raczej osobno, ze względu na dzieci. W Long Challenge nie pojechaliśmy linią prostą, np. nad morze, również z uwagi na dzieci. Postawiliśmy na pętle, żeby być blisko nich.

Michał: Poza tym łatwiej było nam się zorganizować. Samochód mieliśmy zaparkowany na stacji w Strumieniu i to był nasz punkt odpoczynkowy. Po pętli zjeżdżaliśmy tam na 10 – 15 minut – krótki odpoczynek, uzupełnienie węglowodanów, napełnienie bidonów i z powrotem na trasę.

– Jak oceniacie infrastrukturę rowerową w naszym regionie?

– Edyta: Jastrzębie bardzo się poprawiło. Wiele osób korzysta z Żelaznego Szlaku Rowerowego. Po rejestracjach widzimy, że ludzie przyjeżdżają tu nawet z daleka. Mnie osobiście trudno się jeździ w Rybniku czy w Żorach, ale to ze względu na wzmożony ruch. Ścieżek rowerowych brakuje też w centrum Wodzisławia Śląskiego. Ale to wszystko się zmienia. Widać, że miasta nastawiają się na rowerzystów i zmierza to w dobrym kierunku. My często korzystamy ze ścieżek w Czechach. Czujemy się tam bezpieczniej, drogi są spokojniejsze.

Michał: W Czechach asfalty są o niebo lepsze niż w Polsce. Ścieżki dla rowerów są najczęściej wydzielone z pasa drogowego. Mentalność kierowców jest też inna. Dlatego uwielbiamy Czechy.

– Macie dwójkę dzieci – przedszkolaka i nastolatkę. Czy oni podzielają waszą pasję do dwóch kółek?

– Michał: Może nie podzielają naszej pasji, ale też nie negują. Zuzia daje odczuć, że jest z nas dumna, jednak woli inne dziedziny sportu. Bardziej zainteresowany jest Emilian, który powoli wkręca się w rower.

(żet)