Wspomnienie śp. płk Mariana Szlapańskiego – wspomina Dariusz Polowy

Pierwsze spotkanie. Wspólnota poglądów.

Pan Marian Szlapański pojawił się w mojej firmie w 2010 r. ze zleceniem wydrukowania kartek świątecznych dla członków, przyjaciół i sympatyków raciborskiego koła Związku Żołnierzy AK. To pierwsze spotkanie sprzed dekady dało początek naszej wspólnej drodze. Kartki stały się z czasem jedynie pretekstem i wstępem do przedświątecznych spotkań i długich rozmów o historii i polityce. Połączyła nas wspólnota poglądów i wspólna ocena rzeczywistości nas otaczającej. Chęć działania. Dzięki tej wymianie myśli, w mojej głowie zrodziła się myśl o organizacji w Raciborzu obchodów dnia Żołnierzy Wyklętych z prawdziwego zdarzenia.

Pan Marian od lat dzielił się swoimi wspomnieniami z młodzieżą, prowadził żywe lekcje historii, ale wspólnie uznaliśmy, że to za mało. Stało się oczywistym, że forma obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych powinna być dostosowana do obecnych czasów. Tak, aby ten przekaz trafił zarówno do dorosłych, jak i dzieci, i młodzieży. Aby można było zasiać ziarno i kształtować patriotyczne postawy u młodych.

Łączymy siły. Wzniosłe cele potrzebują spektakularnych działań.

Dzięki wspólnej determinacji, mobilizacji sił i środków, z jasno wyznaczonym celem, którym było przywrócenie Żołnierzom Wyklętym należnego miejsca w naszej zbiorowej świadomości – w 2015 roku zorganizowałem pierwsze w Raciborzu obchody Dnia Żołnierzy Wyklętych z inscenizacją historyczną na placu Długosza, z udziałem jeżdżącego i strzelającego czołgu T-34. Pamiętam, przyszło wtedy prawie 1000 widzów. Rok później odbyło się podobne wydarzenie na Zamku Piastowskim. Bohaterem zarówno tego, jak i kolejnych odsłon święta 1 marca był właśnie śp. płk Marian Szlapański. – Jego błysk w oku, radość i spełnienie, gdy z mikrofonem w ręku przemawiał do tłumów na placu Długosza, czy na zamkowym dziedzińcu, te oklaski które mógł słyszeć, warte były tego wysiłku. To zostanie ze mną na zawsze.

Po prostu dobry człowiek

Od momentu, gdy poznałem pana Mariana bardziej prywatnie, nigdy nie myślałem o nim inaczej niż tak, że po prostu był dobrym człowiekiem. Nawet w zwykłych rozmowach często odwoływał się do niezłomności i patriotycznej postawy. Najbardziej lubił spotkania z młodymi. Zawsze biło od niego ciepło. Mój podziw budził sposób w jaki zwracał się do ludzi. Robił to z wielkim szacunkiem. Zważał na słowa, na formy grzecznościowe, tak aby nikomu nie uchybić. Chętnie dzielił się ze mną swoimi spostrzeżeniami, wiedzą, doświadczeniem. Był niezwykle gościnny. Wyrabiał znakomite nalewki, którymi częstował mnie, gdy tylko spotykaliśmy się u niego w domu. Często mówił o tym, jak ważny jest ruch i utrzymanie dobrej kondycji. Do dziś z uśmiechem na ustach wspominam przysiady, które zwykł wykonywać opierając się o telewizor…

Żal po odejściu pana Mariana przeplata się z wdzięcznością za to, że miało się szczęście poznać takiego człowieka.