Piórem naczelnego: Myślę Rafako mówię Racibórz

Kiedy byłem małym chłopcem na osiedlowym parkingu przed blokiem stał jeden samochód. To był żółty maluch należący do ojca mego serdecznego kolegi Jarka. Jego tato pracował w Rafako. Auto kupił dzięki wyjazdowi zagranicznemu rafakowców, którzy spawali za dewizy. Na osiedlu mieszkało jeszcze parę innych osób, które pracowały w Rafako. W szkole miałem kolegów, których rodzice też byli zatrudnieni w fabryce. Ten zakład tworzył Racibórz, miasto żyło z nim w symbiozie. - Myślę Rafako, mówię Racibórz - kojarzył mi znajomy ze studiów. To już historia, a z czasów świetności zostały wspomnienia. Racibórz czeka mocne tąpnięcie na rynku pracy, bo z Rafako zwolnionych zostanie kilkaset osób. Zwykle koniec wakacji kojarzył mi się z miłą uroczystością rafakowców - Dniem Energetyka. Tegoroczne „święto” tej branży przybrało wyjątkowo ciemne barwy.