Przajcie im, bo nie wiycie kiedy sie stracom

I już momy drugo połowica stycznia. Jakoś to pierońsko wartko leci w tym 2016 roku.

Ale nie ło tym chca kludzić, yno o świyncie kiere chned bydymy mieli – a dokładnie o świyncie starki i starzika, choć po polsku to blank inkaszy sie słucho – Dziyń babcie i dziadka.

I musza wom wyzdradzić, że czym je żech starszy i kartek z kalyndorza przeciepnytych coroz wiyncyj, jakoś mie biere na rozważowani, ło tym naszym żywocie, ale i o tych kierych już s nami ni ma.

Mojich starzikow już ni ma, ale tak se myśla, że z „wiyrchu”dziwajom sie na to co jo tyż robia i wiela żech wzion z tygo ło czym mi rozprowiali i uczyli. A nauczyli mie kupa rzeczy, kiere nie jedyn roz sie mi już przidały i przidajom jeszcze w mojim życiu. Bo kiery dzisio uczy jako obrobiać zegrodka, jak futrować gowiedź, suszyć siano, czy układać posypka na kołoczu. Przeca tego sie nie wyczyto w żodnej nejdroższej książce, a jo to wiym. I choć moje starziki nie były po żodnych szkołach, to mieli mądrość życiowo, kierej, ludziom dzisio brakuje.

Mom nikiedy wrażyni, że ludziska dzisio, to ani puddingu do porządku nie poradzom uwarzić i jak by tak zawarli hipermarkety na poł roku, to by świtli z głodu.

A ludzie kiejś byli bardzi zaradni i umieli wykombinować z niczego coś. Tego mie tyż nauczyli moji starziki, ale co najważniejsze, to szacunku do chleba i drugiego człowieka.

Przajcie tym waszym starzikom, pod wiela jich mocie. Pyrsk

przoć – kochać

wiyrch – góra

zegrodka – ogródek

gowiedź – drobny inwentarz

świtnyć – umrzeć