Portret tynków we wnętrzu

Tynki tradycyjne       

Tynk cementowy czy cementowo-wapienny to mieszanina cementu, piasku i wody, z dodatkiem wapna lub bez, połączonych w określonych dla danego rodzaju tynku proporcjach. Taką mieszaninę można przygotować samodzielnie na placu budowy. Jednak do prac remontowych w mieszkaniu wygodniej jest zastosować gotowe mieszanki budowlane. Na rynku dostępne są mieszanki m. in. firmy Atlas, na przykład Zaprawa Tynkarska lub Drobnokruszywowa Zaprawa Tynkarska (na drobniejszym kruszywie). Suchą mieszankę należy połączyć z wodą w odpowiednich proporcjach  (wg instrukcji podanej na opakowaniu) i wymieszać. Po kilku minutach zaprawa jest gotowa do użycia.

Tynki cementowe można układać we wszystkich pomieszczeniach, na sufitach i na ścianach. Nadają się także do wnętrz narażonych na działanie wilgoci, czyli w pralniach i łazienkach. Z kolei tynki cementowo-wapienne charakteryzują się dużo wyższą  paroprzepuszczalnością niż tynki cementowe.

W przypadku tynkowania ścian wykonanych z materiałów o podwyższonej izolacyjności, na przykład z betonu komórkowego bądź gazobetonu, można zastosować także specjalistyczny tynk o nazwie Atlas KB-Tynk.

Tynki cementowe i cementowo-wapienne, po pomalowaniu farbą, mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ścian albo stanowić  podłoże do wykonania wypraw, takich jak gładzie gipsowe czy tynki dekoracyjne, w tym odporne na eksploatację tynki mozaikowe, jak Atlas Deko M.

Obrzutka, narzut, gładź

Tynki cementowo-wapienne można układać w trzech warstwach (obrzutka, narzut i gładź) lub w dwóch (obrzutka i narzut). Trójwarstwowe są niezastąpione, gdy mamy do czynienia z nierównymi ścianami, pod warunkiem że krzywizny nie przekraczają 1,5-2 cm. Tynki dwuwarstwowe polecane są do wykańczania ścian równo wymurowanych. Grubość naniesionego tynku, nakładanego w dwóch warstwach, powinna wynosić 2-3 cm. Tuż przed układaniem tynku, chłonne podłoże należy zwilżyć wodą lub pokryć preparatem gruntującym Atlas Uni-Grunt. Jeżeli tynkowane będą podłoża gipsowe, dla podwyższenia przyczepności tynku, ściany przed gruntowaniem należy zarysować ostrym dłutem w gęstą skośną kratkę.

Przygotowaną zaprawę tynkarską, zgodnie ze wskazaniami producenta, narzuca się równomiernie: ręcznie kielnią lub maszynowo agregatem tynkarskim. Jej nadmiar zbiera się     drewnianą lub metalową łatą, a podczas układania ostatniej wykończeniowej warstwy tynku – pacą. Ważną i trudną czynnością jest zacieranie. Jeśli zacznie się zacierać tynk zbyt późno, może dojść do nadmiernego przesuszenia warstwy powierzchniowej, a wtedy uzyskanie oczekiwanego efektu będzie utrudnione lub wręcz niemożliwe. Tynk można zacierać na ostro lub gładko. Prace należy wykonywać w temperaturze od +5 do +30° C, a świeży tynk chronić przed nadmiernym wysuszeniem i zawilgoceniem.

Dzięki tynkom tradycyjnym można uzyskać powierzchnię o różnym stopniu gładkości, który określony jest kategoriami od 0 do IV. Do ostatecznego wykończenia powierzchni ścian i sufitów można użyć gładzi gipsowych, takich jak Gipsar Uni, Gipsar Perfekt lub Gipsar Uniplast lub cementowej zaprawy szpachlowej Atlas Rekord. Położenie gładzi wymaga odczekania co najmniej 28 dni, by tynk mógł dostatecznie związać się z podłożem oraz wyschnąć.

Tynki ekologiczne

Tynki gipsowe są tanie i łatwe do nanoszenia. Nakłada się je w jednej warstwie, której grubość nie przekracza zazwyczaj 2 cm i  po zatarciu jest gładka. Mają też wiele innych zalet – dobrze akumulują ciepło i mają dobrą paroprzepuszczalność. Potrafią wchłaniać wilgoć z powietrza i „oddawać” ją, gdy we wnętrzu robi się sucho, dlatego w pomieszczeniach wykończonych tynkiem gipsowym panuje przyjemny i zdrowy mikroklimat. Przykładem tych tynków mogą być wyroby Nowej Doliny Nidy: Tempo i Sprint. Oba  produkowane  są na bazie gipsu naturalnego. Tynk o nazwie  Tempo, jako cięższy, nadaje się wyłącznie na ściany. Tynkiem o nazwie Sprint możemy tynkować  zarówno ściany, jak i sufity, gdyż jest on napowietrzany, a więc lżejszy.

W sprzedaży dostępne są tynki gipsowe do układania ręcznego i maszynowego. Zaprawę tynkarską uzyskuje się poprzez zmieszanie fabrycznie przygotowanej mieszanki z odpowiednią ilością wody. Jeśli zaprawa będzie układana maszynowo, wodę i suchą mieszankę rozrabia się w agregacie tynkarskim. Tynki układa się, zaczynając od sufitu i przechodząc dalej do ścian. W czasie ich wysychania w pomieszczeniach należy zapewnić odpowiednią wentylację.

Roboty tynkarskie należy rozpocząć po wyschnięciu ścian i sufitów. Muszą być również zakończone wszelkie prace instalacyjne, zamontowane ościeżnice drzwiowe i okna, a temperatura w pomieszczeniach powinna być w granicach od +5 do +25° C.

(Atlas)