Muszę cię zabić, tu będziesz pochowana

Pani Katarzyna mieszka w niewielkim domu przy ul. Okrzei. Wychowuje czworo dzieci: 14, 12, 8 i 6-letnie. Jeszcze do niedawna z partnerem. Od lutego praktycznie sama, bo 44-latek otrzymał zakaz przebywania w domu oraz kontaktu z rodziną. - Żyłam z nim przez 16 lat. Cały czas znęcał się. Wybite zęby, obdukcje. Pierwszy raz dostałam od niego w twarz kiedy miałam 18 lat. Póki mieszkałam u mamy, nie podnosił na mnie ręki. Ale jak już się do niego wprowadziłam, zawsze coś było nie tak. Tylko że później przepraszał, cukrował, klękał i mówił, że kocha. Człowiek litościwy i wybaczał. I wycofywał zarzuty. Ale nie tym razem - zapewnia 33-latka, która zgodziła się opowiedzieć nam o wstrząsających wydarzeniach, które rozegrały się 5 marca.

Chorobliwa zazdrość

Przed południem kobieta była w domu sama. Starsze dzieci robiły zakupy, a jedna z córek odprowadzała braciszka do kolegi. - Drzwi były otwarte. On wszedł do pokoju na piętrze. Przyniósł dwa piwa. Chciał ze mną porozmawiać. Powiedziałam, że nic z tego i żeby wyszedł - mówi kobieta. Ale 44-latek nie słuchał. Nalegał na rozmowę. W jednej chwili stał się nieprzyjemny. Słowna sprzeczka zakończyła się krwawą awanturą. - Zaczął mnie dusić i szarpać. Córka weszła do domu i pyta: „Tata, co ty jej robisz”? Powiedziałam, żeby dzwoniła na policję. Zdążyła mu umknąć i pobiegła do sąsiadki. On zamknął drzwi na klucz i zaciągnął mnie na dół do remontowanej kuchni - opowiada pani Katarzyna. Później było już tylko gorzej. - Zaczął okładać mnie kilofem. Dostałam szlag w głowę i ciało zrobiło się jakby „okrągłe”. Krzyczał: „Tu muszę cię zabić, tu będziesz pochowana”. Wziął siekierkę i bił po klatce piersiowej. Ale nie ostrzem, tylko drugą stroną. W plecy też musiałam dostać, bo bolą. Stał z tą siekierką nad moją głową. Klęczałam i błagałam go o litość: „Zostaw mnie, mamy czworo dzieci, niedługo komunia, ja wszystkie zarzuty wycofam, ten gwałt, znęcanie, tylko daj mi spokój” - relacjonuje tragiczne wydarzenia. Dodaje, że mężczyzna był chorobliwie zazdrosny. Zachowywał się tak, jakby widział domniemanego kochanka kobiety. - Wygrażał: „Muszę ci łeb upierd... Zdechniesz czy powiesz mi, czy to jest on?” Ale tam nikogo innego nie było. Nie wiem co mu odpowiedziałam, bo to był szok i urywał mi się film - stresuje się 33-latka.

Ucieknij piwnicą

Dalsze wydarzenia rozegrały się błyskawicznie, na piętrze. Kobieta całowała oprawcę, obiecywała ślub oraz to, że będą „normalną rodziną”. I znów deklarowała wycofanie wszystkich zarzutów. - Mówiłam to wszystko po to, bo już do drzwi dobijała się policja. Chciałam mieć pretekst, żeby zejść na dół i im otworzyć. On na to: „Ty suko, wytrzyj włosy z krwi i powiedz im przez okno, że wszystko jest w porządku” - opisuje. Przekonała jednak konkubenta, że jeśli otworzy okno, a nie drzwi, funkcjonariuszom wyda się to podejrzane. A dobijali się coraz mocniej. Zwyrodnialec bał się, że za chwilę wyważą drzwi. Zaproponowała mężczyźnie, żeby uciekł piwnicą. - Prosiłam: „Ucieknij, ja powiem, że zrobiło mi się słabo i że się przewróciłam”. Nie chciał. Kazał mi się położyć, wziął poduszkę spod mojej głowy i krzyknął: „Mam go! Co z nim zrobić”? Zrobiło mi się biało przed oczami. Jak się ocknęłam, jego już obok nie było. Otworzyłam policji i poczułam się bezpiecznie - wspomina.

Chcę cię tylko przytulić

Na miejsce wezwano pogotowie ratunkowe, które zabrało 33-latkę do szpitala. Dzieci pod nieobecność matki trafiły pod opiekę sąsiadki. Kobieta nie chciała zostać na obserwacji. Po złożeniu zeznań wróciła do domu. Jak się okazało - znów do piekła. - Wróciłam, a córka mówi, żebym nie szła do domu, bo tata jest w środku i gada, że zabił tego luja, kochanka mamy. I że teraz się powiesi. Faktycznie, był w domu. Otworzył okno i wołał: „Kaśko, ja chcę cię tylko przytulić”. Zadzwoniłam na policję. Prosiłam o szybką interwencję. Przyjechali i wyprowadzili go zakutego w kajdanki - podkreśla.

Zamieszkał w chlewie

Ustalono, że od marca ubiegłego roku mężczyzna znęcał się w sposób psychiczny i fizyczny nad swoją rodziną. 44-latek mimo poprzedniego wyroku, w którym zasądzono mu zakaz przebywania w mieszkaniu oraz kontaktu z rodziną, nadal tam mieszkał. - Miał zakaz zbliżania się, ale wchodził jak do siebie. Nie szło go wyrzucić. Przyjeżdżała policja, wypraszali go, to on później wracał oknem albo piwnicą. Mówił, że ma dużo sposobów. W piwnicy to nawet gwoździe poprzybijałam i pozastawiałam dwoma fotelami - podkreśla kobieta. Dlaczego nie informowała policji za każdym razem, że mężczyzna przebywa w domu? - Zapewniał, że tylko na dwie minutki, że zrobi sobie kawę i idzie. Albo że tylko się umyje. Poza tym przez jakiś czas pozwoliłam mu mieszkać w chlewie. Teść prosił, żebym wpuściła jego syna. A to dom teścia. No i on mieszkał w tym chlewie i afiszował się tym, krążył po placu, żeby go widzieli. Ale po jakimś czasie znów zaczął szaleć, więc znów telefon i interwencja policji - zapewnia pani Katarzyna.

Pomoc rzeczowa i finansowa

Policja często przyjeżdżała do domu przy Okrzei. Nie tylko na wezwanie. Dzielnicowy sprawdzał, co dzieje się u matki i jej dzieci. Nierzadko towarzyszyli mu pracownicy Ośrodka Pomocy Społecznej. Rodzina była objęta wsparciem asystenta rodziny oraz pomocą rzeczową i finansową. Była też wobec niej prowadzona procedura „niebieskiej karty”. - Gdyby asystent rodziny lub pracownik socjalny zastał tego pana w domu, natychmiast powiadomiłby organy ścigania. Ale taka sytuacja nie miała miejsca - podkreśla kierownik OPS w Pszowie, Anna Malinowska.

Ciocia, mama płacze

8 kwietnia decyzją sądu agresywny partner i ojciec trafił za kratki, gdzie spędzi najbliższe trzy miesiące. Grozi mu 8 lat więzienia. - Mam nadzieję, że długo posiedzi. Ma zarzuty znęcania się, gwałtu, teraz jeszcze to. Ale najgorsze, że będą go musiała zobaczyć w sądzie - martwi się kobieta. Ona i jej dzieci korzystają z pomocy psychologa. - Pani psycholog powiedziała, żebym nie odbierała od niego telefonów i nie czytała jego listów. Oraz że będę teraz płaczliwa. I tak się dzieje. Jak człowiek ma zajęcie, sprząta, zajmuję się dziećmi, to czas jakoś płynie. Ale przyjdzie wieczór, poduszka i łzy same ciekną. Ten płacz mnie dobija. Dzieci, gdy widzą, w jakim jestem stanie, dzwonią do mojej siostry: „Ciocia, przyjeżdżaj, mama płakała”. Dużo na temat całej tej sytuacji rozmawiam. Staram się nie zamykać w sobie. Od pani psycholog usłyszałam też, że powinnam się przeprowadzić - mówi pani Katarzyna, która złożyła już wniosek o przyznanie mieszkania. Chce rozpocząć nowe, inne życie.

Magdalena Sołtys