Śląske weseli

Godajom, że kiery sie żyni abo buduje, tego sie nie żałuje. Ale dzisio zrobić weseli, to ni ma łacny szpas. Bo wszysko kosztuje- auto, kamera, autobus, jodło, gorzołka, a i faroż za darmo nie błogosławi. Ale chyba kożdo dziołcha marzy o biołym klajdzie i szumnym welonie. Zresztom to je nasza tradycjo, kiero noleży flyjgować.

A śląske weseli, to roztomańte inksze zwyczaje.

Godajom, że we weseli mo popadać, żeby piondze dycki sie suły. Mo też wyświycić słonko, żeby w życiu tyż nom świyciyło. Młody Pon mo mieć woniaczka zielono z Merty, kiero je dycki zielono i symbolizuje nowe życi. Młodo Pani zaś mo mieć w taszce konszczek chleba, żeby tego chlebiczka nigdy jim nie brakło.

Pora lot tymu prziszła też, tako śmiyszno moda, żeby młodo Pani miała cosik starego i coś pożyczonego. A jo godom, że to je gupota. Przeca nie bydzie chodzić cołkie życie w starych lontach, a do tego pożyczować.

Ale i tak nojważniejsze je to, czy se młodzi przajom. Bo przeca bez tego ani rusz.

A miłość, to nie yno cudowne zauroczyni, jake je na poczontku, ale przede wszyskim dogadywani sie. Mie mamulka dycki godała- ty se weź i cygonka, ale musisz potym ś niom żyć.

Pamiyntejcie tyż, że nie było jeszcze weseliska bez obmowiska. A jeszcze sie taki nie urodzioł, co by wszyskim wygodzioł.

Wesela som piykne, yno gibko sie kończom. A potym cza żyć.

Tak już na koniec, winszuja wszyskim młodym parom wszyskigo co nojlepsze, no i gromadki bajtli. Pyrsk!

Faroż – ksiądz

Suć – sypać

Gibko – szybko

Bajtel – dziecko

Taszka – torebka