Katedra Ziemi Rybnickiej

To największa świątynia nie tylko na ziemi rybnickiej, ale i Górnym Śląsku. Jej wieże wznoszą się na wysokość 95 m. Często nazywana „Katedrą Ziemi Rybnickiej”. Wystrój wnętrz stanowi stylową jedność z architekturą całego obiektu. Jej sercem jest prezbiterium z arcydziełem snycerskim jakim jest 14–metrowy ołtarz główny w którym umieszczona jest XVII–wieczna figura św. Antoniego. W prezbiterium znajduje się też pochodząca prawdopodobnie z lat 20. ub. wieku neogotycka polichromia odsłonięta w 2004 roku, a przedstawiająca 12 medalionów z wizerunkami świętych na tle symboli królewskiej lilii i orła piastowskiego oraz podpisanych neogotykiem w języku polskim. Wzrok przyciągają przecudne ołtarze Matki Boskiej Różańcowej z 1911 roku i Chrystusa Króla z 1931 roku. Na uwagę zasługują również trzy inne arcydzieła: tron biskupi z płaskorzeźbami św. Cecylii i figurami św. Św. Piotra i Pawła – dzieło bawarskich mistrzów z Oberammergau z 1907 roku, stacje drogi krzyżowej z 1908 oraz 4 neogotyckie konfesjonały. Nie sposób pominąć innego cuda jakim jest pochodząca z 1911 roku bogato zdobiona ambona. W 1970 roku do ołtarza bocznego w tylnej części prawej nawy wstawiono obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Zajął on miejsce Piety, którą przekazano do kościoła Matki Boskiej Bolesnej. Dawniej stał tam ołtarz Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, który został zniszczony w 1945 roku.

Małgorzata Sarapkiewicz