Biografia rybniczanina już na półkach

Ta książka udowadnia, że jeśli czegoś bardzo pragniemy, możemy osiągnąć cel, pokonując nawet największe przeszkody. Adam Makowicz komentuje to w następujący sposób. – Ja zawsze wiedziałem, czego chcę. Zawsze walczyłem ze wszystkimi dookoła, którzy uważali, że są ważniejsze rzeczy do zrobienia. Uważałem, że najważniejsza rzecz jest jedna, czyli muzyka i praca nad tą muzyką. I wszystko temu podporządkowywałem – mówi. Makowicz został pianistą jazzowym na przekór rodzicom, nauczycielom i tym, dla których jazz był niechcianą muzyką wykonywaną przez ludzi marginesu, wręcz kakofonią, która może powodować zmanierowanie, a nawet wpływać negatywnie na psychikę. Nie zraził się faktem, że nikt wtedy nie uczył jazzu, a on sam nie miał dostępu do profesjonalnych materiałów. Zaletą książki „Grać pierwszy fortepian...” jest fakt, iż zawarta w niej opowieść o początkach i rozwoju jazzu to wyjątkowa relacja naocznego świadka i uczestnika tych wydarzeń, a nie tylko zbiór suchych faktów. Adam Makowicz w gawędziarskim stylu odpowiada na pytania związane ze swoimi polskimi i zagranicznymi występami. Wspomina również współpracę z różnymi artystami, m.in. Leszkiem Możdżerem, Andrzejem Kurylewiczem, Zbigniewem Namysłowskim oraz Wojciechem Młynarskim.

(ska)