Z kart historii KS ROW Rybnik

W najbliższych numerach Tygodnika Rybnickiego postaramy się odtworzyć historię klubu, który nadal jest w sercu wielu rybniczan. Tym razem prześledzimy…

 

 

KS ROW według stanu na dzień 31 grudnia 1971 r. liczył 1246 członków, w tym 1069 zawodniczek i zawodników. Klub posiadał 13 sekcji, z których wywodziły się 52 zespoły. Zatrudnionych było 76 pracowników etatowych, pomagało im 177 działaczy społecznych. Budżet klubu wynosił 6 tys. 650 zł. Dla porównania w roku 1967 było to 3 tys. 132 zł. KS ROW miał w swoich szeregach 23 reprezentantów kraju. Uczestnicy walnego zebrania, podczas którego podsumowywano rok 1971, gratulowali głównie żużlowcom – za zdobycie brązowego medalu mistrzostw Polski, piłkarzom – za awans do I ligi i wysokie (czwarte) miejsce na półmetku rozgrywek oraz szermierzom za zdobycie drużynowego mistrza Polski juniorów we florecie (za rok 1970). Działacze nie zapominali również o swoich swoistych mecenasach. „Sukcesy te nie byłyby możliwe bez pomocy i poparcia instancji partyjnych, władz federacji Związku Zawodowego Górników, komitetów kultury fizycznej, związków sportowych, a szczególnie dyrekcji kopalń Rybnickiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego”.

 

 

Dla działaczy z Rybnika zbliżał się gorący okres. Jako jeden z największych klubów w Polsce chcieli mieć swoich reprezentantów na zbliżających się Igrzyskach Olimpijskich. W tym celu postanowiono powołać sześć komisji problemowych, w których opracowane zostaną plany mające na celu podwyższenie poziomu we wszystkich sekcjach. Założenie było proste. „Podwyższając poziom sportowy … i uzyskując wysokie wyniki propagujemy ideę olimpijską, pogłębiamy więź ze społeczeństwem i umacniamy pozycję naszego klubu w Polsce”. Wkrótce przygotowano program, który zawierał m.in. takie punkty: rozpoczęcia szerokiej akcji współpracy ze szkołami, celem właściwego napływu narybku, zwiększenie wymogów w stosunku do kadry szkoleniowej, unowocześnianie metod treningowych, pogłębienie pracy ideowo-wychowawczej oraz wnikliwą kontrolą pracy szkoleniowej w sekcjach i grupach, opracowanie aktualnych potrzeb poszczególnych sekcji w zakresie ulepszenia i ewentualnej rozbudowy zaplecza szkoleniowo-technicznego, prowadzenie stałej akcji propagandowej popularyzującej klub i sekcje w celu pozyskania nowych rzeszy sympatyków i widzów na organizowanych imprezach. Ostatnie punkty udowadniają, że nawet podczas głębokiego komunizmu co niektórzy działacze przejawiali zainteresowanie w dziedzinie public relations, może bardziej dobrze rozumianej propagandy.

 

 

Na początku lat siedemdziesiątych najbardziej popularny w Rybniku był żużel. Podobnie jak dzisiaj. Ale tutaj podobieństwa się kończą. Analizując lata 1967–71 żużlowcy zdobyli 5 medali drużynowych MP (trzy złote, jeden srebrny i jeden brązowy). Indywidualnie wywalczyli 8 krążków w MP, zdobyli również dwa razy złoty kask. Ponadto w 1968 wicemistrzem Europy został A. Woryna, dwa lata później wywalczył tytuł II wicemistrza świata. W 1971 roku na najwyższym stopniu podium, podczas mistrzostw świata par, stanął A. Wyglenda. Jego partnerem był J. Szczakiel z Kolejarza Opole.

 

W roku 1971 drużyna wzięła udział w 19 zawodach (11 na wyjeździe). Sekcja sparowała również z drużyną z Czechosłowacji – AMK Slany. Zawodnicy byli na trzech zgrupowaniach. W kadrze narodowej znajdowali się: J. Gryt, S. Tkocz, A. Woryna i A. Wyglenda. Mimo to zarząd KS ROW Rybnik nie do końca był zadowolony z wyników drużyny. „Miniony sezon 1971 nie był dla drużyny szczęśliwy. Sekcja zadowolić się musiała 3. miejscem w lidze”. To pokazuje jak wielkie oczekiwania były wśród rybniczan w stosunku do żużlowców. Chwalono natomiast pracę z młodzieżą. „Praca szkoleniowa przebiegała prawidłowo. Z szerokiego zaplecza widoczne są pewne, lecz jeszcze nie w pełni skrystalizowane talenty. Wzmocnienie intensywności metod szkoleniowych, szersza mobilizacja zaplecza czołówki, właściwe szkolenie początkujących zawodników, a także zwiększenie udziału w życiu sekcji aktywu społecznego, w tym i nowego kierownika sekcji, to drogi którymi sekcja pragnie kroczyć w przyszłości, aby nie tylko utrzymać czołową pozycję w Polsce, ale także odegrać rolę na arenie międzynarodowej”.

 

Na drugi plan w klubie wywindowali się piłkarze. W zarządzie sekcji pracowało 19 członków. Opiekunem piłkarzy był T. Oczko, kierownikiem J. Nogły. Kadra trenerska liczyła ośmiu ludzi. Jeden trener I klasy: T. Wieczorek, trzech II klasy: J. Jaremczak, A. Frąckiewicz, J. Kabut. Było również trzech instruktorów: E. Jankowski, J. Gomółka oraz S. Janik. Piłkarze po rundzie jesiennej zajmowali wysokie czwarte miejsce w I lidze, z dorobkiem 15 punktów. Niestety, wiosna była dużo słabsza i zawodnicy spadli do II ligi. W szerokiej kadrze Polski znajdowało się trzech zawodników: A. Frydecki, obecnie drugi trener Energetyka ROW, E. Lorenc oraz H. Wieczorek. Ocena sportowo-organizacyjna wystawiona przez zarząd brzmiała: „Miniony rok był dla sekcji pomyślny. Jeżeli idzie o wyniki sportowe młodych drużyn, które zrealizowały wszystkie zadania. 1971 był rokiem urozmaiconych kontaktów międzynarodowych (I drużyna i juniorzy), ale był też sezonem rozczarowań dla sekcji i licznej rzeszy wiernych kibiców.”

 

 

Dżudo – w  kadrze narodowej znajdowali się J. Operacz, J. Kowalewski, P. Kawka, Z. Wawoczny. Opiekunem sekcji był F. Babilas, kierownikiem H. Tomaszewski. W klubie pracowało dwóch instruktorów: R. Rejdych oraz H. Krakowczyk. Sekcja liczyła 94 członków. Dżudocy w 1971 jako drużyna byli klasyfikowani na 11. miejscy w Polsce i drugim na Śląsku. Podczas indywidualnych mistrzostw Polski wywalczyli jeden złoty i po trzy srebrne i brązowe medale. Wspomniani wcześniej kadrowicze odnosili sukcesy na arenach międzynarodowych, m.in. w Kiszyniowie, Ostrawie czy podczas turnieju w Austrii.

 

Gimnastyka – sekcja liczyła 67 członków. Kierownikiem był S. Kozielski, zawodników trenowali m.in. B. Hamerla i R. Kucjas. Obaj byli trenerami II klasy.

 

Koszykówka męska – opiekunem sekcji był R. Zolich, kierownikiem T. Jończyk. Sekcja liczyła 134 członków. Kadrę trenerską stanowili: A. Zygmunt oraz R. Twardowski. Drużyna zajęła 4. miejsce w rozgrywkach II ligi oraz 14. w lidze młodzieżowej.

 

Lekka atletyka – sekcją opiekował się J. Heince. Kierownikiem był W. Wypiór. Kadrą trenerską dowodził trener klasy specjalnej – A. Bezeg. W sekcji trenowało 104 zawodników i zawodniczek. W sezonie 1971 lekkoatleci byli trzecią drużyną na Śląsku. W mistrzostwach Polski wywalczyli jeden złoty i jeden srebrny medal. W kadrze Polski byli: R. Pawelec (skok wzwyż) oraz Z. Sznajder (biegi).

 

Narciarstwo – opiekun J. Głąb, kierownik S. Hałas. W kadrze trenerskiej było 4 instruktorów i po trzech trenerów I i II klasy. M.in. L. Tajner. W kadrze narodowej znajdowali się: M. Legierska, S. i M. Kawulok, J. Legierski, J. Rabin i obecny szef PZN Apoloniusz Tajner. W 1971 roku sekcja była 5. w Polsce i druga na Śląsku. Liczyła 265 członków. J. Legierski wywalczył tytuł wicemistrza Europy juniorów w dwuboju klasycznym. A. Tajner był 14. w ME juniorów w skokach.

 

Podnoszenie ciężarów – opiekun sekcji A. Budziński, kierownik S. Kalwar. Kadra trenerska trzech instruktorów: R. Kozłowski, B. Palichleb, A. Pietruszek. Sekcja liczyła 38 zawodników. W kadrze narodowej znajdowali się: R. Kozłowski i A. Pietruszek. W MP brąz wywalczył Longin Głaz w wadze muszej. Na Śląsku sekcja była klasyfikowana na trzecim miejscu, za HKS Szopienice i Górnikiem Siemianowice.

 

Siatkówka – kierownikiem sekcji był P. Trelenberg, trenerem II klasy – H. Orczyk. Sekcja rozpoczęła działalność w 1968 roku od rozgrywek w klasie B. W 1970 występowała już w lidze okręgowej. Po reorganizacji trafiła do klasy A. Na półmetku rozgrywek w 1971 roku była na 4. miejscu. W sekcji trenowało 22 zawodników.

 

Szermierka – opiekun M. Taranczewski, kierownik J. Kiszka, trener T. Konsek. Kadra narodowa: A. Konsek, A. Iwanienko, A. Sosna. W kraju sekcja była klasyfikowana na miejscu 7., na Śląsku na 3. W sekcji trenowało 76 zawodników.

 

Szachy – kierownik sekcji W. Regeta, instruktor – J. Heliosz. W sekcji było 43 członków. Zespół w klasie okręgowej zajął 14. miejsce.

 

Tenis stołowy – opiekun K. Przegędza, kierownik E. Korzuch, instruktorzy: J. Adamek, S. Zaik. Liczba członków: 37. Kadra narodowa: H. Śpiewok, G. Myszor. Drużyna w I lidze wywalczyła 4. miejsce. Na MP drużyn kobiecych KS ROW wywalczył brąz.

 

Żeglarstwo – opiekun sekcji C. Buchta. Kierownikiem i instruktorem był Piotr Baluch. Sekcja rozpoczęła działalność w 1965 roku. Szkolenie, praca społeczna i usługowa (wypożyczalnie kajaków) to główne elementy poczynań sekcji.

 

 

Do roku 1971 wielu ludzi pracujących w KS ROW Rybnik zostało uhonorowanych specjalnymi wyróżnieniami. I tak tytuł zasłużonego działacza kultury fizycznej uzyskali: Adam Bezeg, Antoni Fic, Jan Haratyk, Ludwig Juras, Jerzy Kucharczyk, Tadeusz Oczko, Tadeusz Trawiński. Tytułem mistrza sportu mogli pochwalić się: Jan Haratyk, Rudolf Kozłowski, Joachim Maj, Stanisław Tkocz, Antoni Woryna. W 1971 roku zarząd klubu KS ROW stanowili: J. Kucharczyk – prezes oraz P. Baluch, A. Bezeg, A. Budziński, W. Byrski, J. Dziwoki, A. Fic, J. Głąb, E. Grzeja, J. Grzybczyk, J. Heince, S. Jankowski, L. Juras, J. Kluczniok, M. Korbasiewicz, W. Kozik, K. Maszczyk, J. Morawin, P.  Naczyński, J. Nogły, T. Oczko, K. Ogrodowski, W. Pierchała, W. Pniak, Z. Rutkiewicz, B. Sobel, R. Solich, E. Szafraniec, M. Taranczewski, Z. Tkocz, T. Trawiński, H. Wencławek, T. Wimmer, J. Wyciszczok, A. Wyleżych. Cele jakie zakładali sobie działacze na rok 1972 nie były związane tylko z wynikami sportowymi. Wśród priorytetów były również takie sprawy jak: uporządkowanie spraw członkostwa i systematycznego opłacania składek czy kontynuowanie, rozwijanie i doskonalenie akcji propagandowych popularyzujących działalność klubu w celu pozyskania szerokich rzesz sympatyków. Za tydzień podsumujemy właśnie rok 1972. Ostatni, w którym żużlowcy wywalczyli tytuł mistrzów Polski.

 

Marek Pietras