Zaczarowane koło

W zeszło sobota wsiod jo na moja „Ukraina” i puściył żech sie bez las do Rud.

Nigdy żech se niy mysloł, ze na kole idzie sie przeniyść w średniowieczne czasy. Myślicie, że juzaś jakoś nowo bojka byda Wom wciskoł ? Nic podobnego…! W zeszło sobota wsiod jo na moja „Ukraina” i puściył żech sie bez las do Rud. Dużo ludzi po drodze żech trefiył, kerzi mie przedjyżdżali, bo mieli jakesik te swoji koła inksze i umieli szaltrować rostomajnte gangi, a przi mojim nima takich gehojzow. Mom yno linksztanga, zic na fedrach, strzybne szusblechy, dzwonek i dwie pyndale, kere pod kożdo górka trza tak gwołcić, że dechu brakuje i musza piechty iść kole niego. Za to jak sie jedzie z kympki, to niy musza rynkami trzimać jakiś brynzow, bo styknie yno do zadku pyndalować i wtedy ritrich chyto i jada se polekuśku.

Życzyni sie spełniyło

Jak żech dojechoł już ku zomku w Rudach, to żech se pomyśloł: przidało by sie taki zaczarowane koło, co bych yno siod na nie, pomyśloł kaj bych chciol być i już żech tam jest. Dyć za chwila rychtyk sie te moji życzyni spełniyło, bo jada se tak polekutku i myśla jak to downij fajnie ludzie mieli, w takich zomkach miyszkali i połoblykani w długi mantle po lesie szpacyrowali. Łoroz na grobli kole stawu widza rychtyk idzie dwóch takich szlachcicow łobleczonych w średniowieczne lonty i szable im dyndajom przi bokach. Za chwila żech sie znojd na łonce za rudzkim zomkiym, a tam cuda. Cołko wioska starodownych namiotow i pełno ludzi połoblykanych starodownie z łukami, kuszami i inkszymi klamorami rycerskimi.

Białogłowy w klajdach

Ściskom linksztanga tyj mojij „Ukrainy” i myśla, że rychtyk mom zaczarowane koło, ale trocha mi niy pasowały te autoki, kere na tyj łonce stoły pod samym lasym. Wol niy wol, postawiył żech te moji koło pod stromym i ida sie bliżyj przijrzeć tymu cyrkusowi.
Znojd żech sie na wielkim placu kaj naokoło stoły namioty i jakiś sztandy z rostolicznym werkcojgiym z czasow średniwiecznych.

Po tym placu krynciyło sie mocka rycerstwa i „biołogłowow” w piyknych, długich aż do ziymi klajdach i rostolicznych czopicach hutach na głowach. Jedni strzylali z kuszow i łukow do słomianych tarczow, inksi zaś walili i żgali sie długimi mieczami. Młode dziołchy plotły jakiś sznorki kolorowe na deseczkach, jedne zaś tańcowały i podskakowały pod muzyka jakoś piszczołkowo kobzowato, kero słychać było na cołkim placu, bo już tyż mieli jakiś wielnoskie kolumny teroźniejsze.

Dziecka lotały tam i sam tyż poprzeblykane w downiyjsze lonty i jak sie okozało, bya tam tako przimierzalnia i mogły se napasować zbrojo, abo tyż downe mantle rycerski.

Z Białorusi i Malborka

Stoł tam tyż ze swojim sztandym jedyn heraldyk z miasta Łodzi i za dwa polski dukaty ze złotym pojstrzodkiym wybił mi z łepy szlachecki pochodzyni. Poszukoł w jakijś mondryj ksionżce, że nojbliższy mój krewny, kery był szlachcicym, nazywoł sie Dzierżyński, ale na szczyńści niy padoł, że na miano mioł Feliks. Wszystko to, co żech tu napisoł zdarziło sie w Rudach, kaj w dniach 7–8 czyrwnia miało miejsce wielki spotkani Bractwa Rycerskigo z cołkij Polski, kere zaprosiyła gmina Kuźnia Raciborsko i sołtys z Rud Wielkich, a zorganizowało to Opolskie Bractwo Rycerskie dokupy z raciborskom chorongwiom Gwardii Gwareckij. Sjechało sie tego bractwa mocka z rostolicznych miast. Byli nawet ludzie z dalekigo Malborka. Z Białorusi tyż byli rycerze, łucznicy, akrobaci i tancyrze ognia.

Z naszych stron spotkoł żech i poznoł Bractwo Rycerskie z Czerwionki –Leszczyny. Jednak nojlepij podobały mi sie dwie młode łuczniczki z Białorusie. Szkoda, że te moji koło marki „Ukraina’ nimo rychtyk takij mocy, jak bych jo to chcioł i zaczarowane jest yno w mojij łepie, bo bych na nim czyńścij jeździył.

Bogdan Dzierżawa