Muszymy sie śmioć, bo to ku zdrowiu pomogo

Zaczyno sie jesiyń, tako z krotszymi dniami z rannymi chłodami i choć my tego cieplutkigo „babiego lata” dość trocha przeżyli, w kościach czujymy, że tak pomału sie kończy a my zaś som starsi. Dzisiej napisza o Syniorach, do kierych mom szczyńści też sie zaliczać. Nikiedy to nom tak te życi ciynży. Jednych mynczy choroba, inkszych brak piniyndzy a jedno i drugi jest jednakowo przikre. Chciałabych na pocieszyni przipomnieć, że my też byli kiedyś młodzi i piykni a teraz som my yno...piykni. Som my piykni z nitkami siwych włosow i siateczkom zmarszczek na pogodnej twarzy. Som my dostojni i piykni przeżywajoncy kolejne jubileusze. Som my szczyńśliwi, kiedy szarom godzinom przesuwomy pociorki różanca dziynkujonc Bogu, że pozwolył nom dożyć starości. Jak jeszcze umiymy sie śmioć to my som podwójnie szczyńśliwi i to muszymy se ciyngiym przipominać. W październiku świyntujymy Dziyń Syniora i wszyscy, kierzi sie już do nich zaliczajom spotykajom sie w „klubach” abo „kołach syniora”, chcom w tej „jesiyni życia” jeszcze pora weselszych chwil przeżyć. I to jest dlo nas dobre na chwila zapomnieć, że...już ech jest taki stary!... Muszymy sie śmioć, bo śmych ku zdrowiu pomogo. Zamiast dudrać, dobre słowo powiedzieć, wnuki zabawić, dać im na bombon abo na czekulada kupić jaki galotki abo szlajfki, bydzie nom wtedy dobrze, że ani choroby czuć nie bydymy.

 

A najlepszym lykiym na starość jest tako miyszanka, kiero wszystkim doradzom: 100 gramow ciyrpliwości, 100 gramow wyrozumiałości, 200 gramow dobroci, 200 gramow pogody ducha i 100 gramow radości, Wszystko to wymiyszać i brać każdy dziyń jest to tańsze i bardzij pomocne jak pilulki...

 

Przisłowi głosi: „starośc nie radość, młodość nie wieczność” i to jest prowda a jeszcze jak nas zacznie odwiydzać pani skleroza to pożal sie Boże. Roz sie nom portomel zawieruszy, nie godom o brylach do czytanio, bo te drugi mom od rana na nosie, roz zaś kwitek od pyndzyje mi sie straci i nie umia ksionżki na wongli wyrobić... Jeszcze też godali, że na starość wzrok sie traci, słuch sie traci a pragliwość rośnie. Czyżby to było z nami już tak źle? Aż mie gańba jakby to miało by być prowda. Słyszałach o takij jednej starce (jak był czas zaprawianio) że też se krauzy zaprawiała ale po tym je otwiyrała i jadła: „bo nie wiym czy do zimy dożyja?”-to możno była ta pragliwość. Tak se myśla: to, że my som trocha głusi (nie wszyjscy) a bryle som z nami cały dziyń, som my potrzebni młodym - opowiedzieć jak to kiedyś bywało, nauczyć tego co sie im może w życiu przidać, doradzić (jeśli chcom posłuchać) i momy nadzieja, że kiedyś bydom nas dobrze spominać, a my se mogymy zaśpiywać: ” Wiosna życia przeminęła przeszło lato już do przystani życia wracać czas. Nie lękajmy się jesieni, przecież musi być, lecz korzystajmy z niej już dziś. Radość rozdzielaj tam tu słońce niech świeci w każdym Twoim dniu mądrością życiową chciej podzielić się a wnet poczujesz, ze nie jest tak źle. Żółte liście, babie lato to jesieni dar i w jesieni złote słonko lśni. Bądź pogodny a do wspomnień z Twoich dawnych lat wybierz szczęśliwe, dobre dni. Miej czas dla innych tam i tu radość mieć będziesz w każdym Twoim dniu. Gdy Ci troska głowę skłoni, nie oszczędzi los to nie powód by zgorzkniałym być. Uwierz w siebie, pomóż innym, smutki odrzuć precz w jesieni życia radość nieś. Będą Cię kochać tam i tu radość mieć będziesz w każdym Twoim dniu. Słońce zaświeci miną chwile złe w jesieni życia nie musi być źle”.

 

Tego Wom życzy
Ślonzoczka Aniela