Tylko miłość zwycięża

Chiara i Enrico…

Chiara miał zaledwie 28 lat, ale swoim życiem przepełnionym miłością do Boga i człowieka, bezgraniczną wiarą w wartość Krzyża i pokorą wobec wydarzeń, stała się drogowskazem w codziennym życiu, Była pełna życia i planów na przyszłość. Swoją radością i poczuciem humoru zarażała wszystkich wokół. Podczas pielgrzymki do Medjugorie poznała Enrico swego przyszłego męża. Pobrali się w 2008 roku, ponieważ była to największa miłość od pierwszego wejrzenia. Przyjaciele i rodzina radzili, by nie mieli od razu dzieci, bo trzeba by było skończyć studia i zadbać o karierę. Jednak dla nich dzieci byli najważniejsze. Już po kilku miesiącach Chiara dowiaduje się, że spodziewa się dziecka córeczki. Wielka radość dla zakochanych do szaleństwa ludzi. Podczas jednego z kolejnych badań Rodzice dowiadują się, że córeczka jest poważnie chora i lekarze proponują, by zakończyć ciążę. Rodzice jednak nie zgodzili się na usunięcie dziecka. Z taką samą radością oczekiwali swej córeczki. Wbrew obawom na świat przyszła śliczna dziewczynka Maria Grazie. Rodzice rzeczywiście otoczyli ją największą miłością i zaprosili księdza, by od razu ochrzcił to dziecko, by ono dobrze przygotowało się na spotkanie z Ojcem Niebieskim. Żyła 30 minut, ale były to minuty przepełnione niezwykłą miłością. Krótko potem Rodzice dowiadują się, że oczekują następnego dziecka, tym razem chłopczyka -Dawid Józef. Po kilku miesiącach dowiadują się, że chłopczyk nie ma nóg i również dotknięty jest śmiertelną chorobą. Nie poddali się, i z jeszcze większą ufnością czekali na synka, na jego narodziny dla nieba. Kiedy urodził się, został od razu ochrzczony i otoczony największą miłością przez 30 minut swego życia. Po niespełna roku Chiara urodziła zdrowego synka Franciszka. Ale już w czasie ciąży dowiaduje się, że to ona ma raka. Kiedy usłyszała swoją diagnozę, to na kilka miesięcy odsunęła leczenie, by nie zaszkodzić swemu maleńkiemu Franciszkowi, który był jeszcze w jej łonie. 15 miesięcy później Chiara przegrała walkę ze smokiem, bo tak nazywała swoją chorobę. 13 czerwca w dniu Matki z Fatimy dołączyła do swoich dzieci w niebie. Przed śmiercią napisała krótki list do swego syna Franciszka, taki testament Mamy:” Idę do nieba, by zaopiekować się Marią i Dawidkiem, a Ty zostaniesz tutaj z Tatusiem. Będę się stamtąd za Ciebie modlić. Niech Bóg będzie zawsze Twoim przewodnikiem. Zaufaj Jemu… zaufaj Jezusowi, bo to tylko w życiu warto. Jesteś wyjątkowy mój synu, Bóg tak bardzo pragnął Ciebie na tym świecie. Masz wielką misję do spełnienia. Zaufaj Jezusowi, bo to tylko w życiu warto…” Na pogrzebie w dniu 16 czerwca, w dniu Święta Serca Matki Bożej został przeczytany ten właśnie list. Na pogrzebie było wielu księży i kardynał. Wszyscy mogli zobaczyć przyjaciółkę wielu w pięknej białej sukni. Enrico jej mąż powiedział wtedy piękne słowa: „Gdzie jest napisane, że śmierć jest czymś okrutnym? Gdzie jest napisane, że mieć upośledzone dziecko czy samemu cierpieć niesprawność jest tragedią? Było nam naprawdę dane przeżyć pełnię szczęścia i życia. Nie ma większej różnicy czy życie trwa 30 minut, czy 100 lat. Wspaniale jest doświadczać wzrastającą miłość za każdym razem, kiedy musieliśmy stawiać czoła każdemu problemowi, czy trudnym doświadczeniom. W rzeczywistości doświadczaliśmy, że za każdym trudnym wydarzeniem kryje się jeszcze większa łaska od Pana Boga. Stąd też zakochiwaliśmy się bardziej w sobie nawzajem i w Jezusie. Ta miłość nigdy nas nie zawiodła… Miłość do Jezusa, nigdy nas nie zawiodła. Ratunkiem na nasze trudne dni była zawsze Eucharystia i Różaniec święty.”

Jedną z pierwszych pacjentek, które zmarły z powodu AIDS w Afryce Płd. była

Julia. Wiedziała, że będzie umierać i pewnego dnia powiedziała mi: „Wiesz, kiedy będę umierać, ty będziesz w moim sercu…” Potem jeszcze wielu pacjentów umarło...ale żaden tego w taki sposób nie powiedział jak Julia. Chociaż byli mi bardzo bliscy. Julia na pewno umierała ze mną w sercu. Nie pamiętam jej twarzy, ale pamiętam mocno jej słowa. Myślę, że Maryja też odchodziła mając w sercu nas wszystkich, tych, którzy zawierzyli JEJ swoje życie… Taka jest zdolność miłości. Możemy więc być pewni, że żyjemy w JEJ SERCU.

Siostra Dolores z klasztoru Annuntiata