Wymyślił pionierski sposób hodowli karpia

Hodowca metodą prób i błędów opracował, jak twierdzi pionierski na skalę naszego kraju sposób hodowli tej świątecznej ryby. Sadze to specjalne kilkunastometrowe klatki zanurzone w wodzie, które jednak nie opierają się o dno, a utrzymują się na specjalnych pływakach. W tych klatkach pływają karpie, choć inne ryby Wawerski też hoduje, tyle że zwyczajnie, w stawach. Nie chce zdradzić na czym dokładnie polega wyjątkowość jego sposobu hodowli karpi. Wyjaśnia jednak, że zyskuje nieosiągalną przy tradycyjnych sposobach wydajność. Ryby w sadzach są bowiem odseparowane od drapieżników – wydr i wodnego ptactwa, które dziesiątkują populację karpi, pływających w otwartych stawach hodowlanych.

– Przyjmuje się, że ich łupem pada 30-40 proc. ryb, a kolejne straty to efekt działalności złodziei. – Jeśli w normalnej hodowli zostaje 40 proc. ryb, to jest dobrze. A u mnie ryby są bezpieczne, bo ani wydra, ani ptak nie mają do nich dostępu. Stąd wydajność hodowli jest o wiele większa niż u innych hodowców – zapewnia pan Wawerski. Klucz do sukcesu polega na tym, że odseparowane w sadzach karpie, choć pływają w stosunkowo niewielkiej przestrzeni, to się nie duszą. Woda w jakiś sposób jest dobrze natleniona. I to jest właśnie tajemnica sposobu Wawerskiego.

Za mało wody

Hodowca z Odry ma jednak swoje problemy, które uważa za przeszkodę w rozwoju jego działalności. Po zakończeniu komuny, kiedy zakładał hodowlę ryb, miał do dyspozycji 42 ha pól, stawów i wyrobisk pożwirowych. Teraz ma jedynie 17 ha, w tym 14 ha akwenów wodnych. – To tereny Skarbu Państwa. Kiedyś chętnie oddawano je w dzierżawę, ale kilka lat temu starostwo uznało, że sporą część należy przekazać Polskiemu Związkowi Wędkarskiemu. W efekcie mam za mało wody, by poszerzać hodowlę – wyjaśnia pan Wieńczysław. Obecnie hodowca ma 24 sadze, wszystkie znajdują się w jednym zbiorniku wodnym (w pozostałych stawach hoduje inne ryby). Zapewnia, że w jednej jest w stanie wyhodować do 750 kg ryby, ale tak maksymalnie wypełnione rybą ma tylko 2 sadze. W pozostałych ryb jest mniej. Twierdzi jednak, że i tak z kilku sadz ma mniej więcej tyle ryb, ile inni hodowcy wyciągają z kilkunastu hektarów stawów. Hodowca właśnie poszerza hodowlę, planuje budowę kolejnych 50 sadz. A mógłby więcej. Nie ma jednak wystarczającej ilości miejsca. Dlatego chciałby uzyskać od Skarbu Państwa dodatkowe akweny. – Jeśli otrzymam je w dzierżawę, to będę mógł rozwinąć na masową skalę hodowlę według sposobu, którego nie zna nikt oprócz mnie. Obecnie sporo karpia sprowadzamy do naszego kraju z zagranicy. Dzięki mojemu patentowi, Polska w ciągu 2 lat może stać się europejską potęgą w hodowli karpia – mówi Wawerski.

Za granicę się nie wybiera, choć tam przyjęliby go z otwartymi ramionami

Na razie jednak musi sobie radzić na ograniczonej powierzchni i to w dodatku bez możliwości pozyskiwania środków unijnych na rozwój. – Żeby otrzymać dotację, musiałbym mieć podpisaną dzierżawę na 10 lat. Przepisy są jednak takie, że starostwo może mi wydzierżawiać tereny na okresy maksymalnie 3-letnie – wyjaśnia hodowca, wskazując na to, że jest to kolejny istotny problem w rozwoju jego gospodarstwa. – W Polsce ciągle napotykam na jakieś przeszkody. Tymczasem przyjeżdżają do mnie Czesi, Węgrzy, którzy są zainteresowani moim sposobem hodowli. Proponują przenosiny, dobre warunki, ale ja za granicę nie chcę jechać. Albo rozwinę hodowlę w naszym kraju, albo nigdzie. W ostateczności zabiorę tajemnicę do grobu. Nawet żona jej nie zna – kończy Wieńczysław Wawerski. Przypuszcza, że brak zainteresowania sposobem hodowli karpia jego autorstwa wynika albo z braku wiary w efekty, albo z obaw, że eksperyment może wykończyć konkurencyjne gospodarstwa rybne.

Artur Marcisz