Raciborskie święto teatru na bis

Honory domu pełniła Grażyna Tabor, założycielka i reżyserka teatru. Jesienne święto teatru rozpoczęły dwa przedstawienia gospodarzy, czyli Teatru TETRAEDR. Jako preludium już 1 października zaprezentowano "Krwawe historie", a w dniu otwarcia festiwalu, 5 października, ostatnie dzieło zespołu - "Blaszany bębenek" według Güntera Grassa. Portret przedwojennego Gdańska w opowieści małego Oskara Matzeratha rozpisany został na cztery role (dziewczyna i trzech chłopców). Spektakl z muzycznym tłem szlagierów z epoki dał przedsmak wrażeń, które czekały jeszcze widzów.

Oficjalne otwarcie na I piętrze RDK zgromadziło przynajmniej setkę gości, wśród których wyróżniali się aktorzy TETRAEDRU z wielu składów. Przemówieniom i gratulacjom towarzyszyła wystawa fotografii pt. Kto usta twe całował. Na ekspresyjnych zdjęciach wielu autorów można było prześledzić niemal całą spuściznę teatru, przyglądając się coraz to nowym aktorom. W fotograficznych relacjach z kolejnych spektakli uwieczniona została niejako historia RDK i RCK, macierzystej instytucji Teatru.

Po powrocie na scenę sali widowiskowej swój nagrodzony na Konkursie na Najlepszy Spektakl Teatru Niezależnego The best OFF spektakl "Ghost Dance" zaprezentował słynny Teatr BRAMA z Goleniowa. Dziesiątka aktorów z Polski, Ukrainy i USA dała popis swoich genialnych warunków głosowych i niezwykłej sprawności scenicznej. W warstwie treści przekaz był wołaniem o piękno świata i szczęście oraz wolność człowieka, czym zbliżał się do marzeń hippisów z lat 60.

Pierwszy dzień zakończyła potańcówka folkowa w ożywionej na ten czas "Tęczowej". Przygrywał zespół Rube Świnie z Katowic. Zespół wciągnął wszystkich we wspólną zabawę, w cudowne tańce korowodowe. Całość wpisała się fantastycznie w klimat kawiarni zaaranżowanej na styl epoki PRL-u, o czym świadczył wystrój: balony, bibuła, serpentyny, plakaty na ścianach. Na czas potańcówki lokal ten stał się "Tancbudą". Tańczyli wszyscy młodzież i dorośli, a przechodnie zaglądali co jakiś czas przez okna Tęczowej jakby z niedowierzaniem, że to miejsce tak tętni życiem.

_{źródło: RCK}