Pierwsze wzmianki

Markowice są po raz pierwszy wspomniane w dokumentach z 1247 r. gdy erygowano parafię. Do niej należały wtedy Raszczyce, Adamowice, Nędza, Szymocice, Babice, Kobyla, a nawet Kuźnia Raciborska. Jaka musiała być wiara i ofiarność tych ludzi, którzy nie samochodami, ani rowerami lecz na swych nogach ścieżkami, najczęstszej polnymi, schodzili się tu w niedziele do kościoła św. Jadwigi!

Kościół przez wieki był drewniany, na pewno zbyt mały, by pomieścić wszystkich wiernych. Tych drewnianych świątyń musiało w ciągu długiej historii być kilka; ostatnia była postawiona w 1623 r. po pożarze poprzedniej. Według protokółu wizytacyjnego z r. 1652 r. miała 14 m długości i 7 m szerokości. Dokoła zaś był cmentarz. Główny ołtarz przedstawiał św. Jadwigę adorującą krzyż. Była też wieża z dwoma dzwonami. Wewnątrz znajdowała się kamienna chrzcielnica z naczyniem do chrztu, oraz mosiężne tabernakulum. Protokół zaś z 1679 r. wspomina dodatkowo, że kościół miał cztery okna i dwa wejścia, główny ołtarz był murowany z cegieł, a podłoga była drewniana.

Kolejna wizytacja z 1688 r. mówi o trzech ołtarzach: św. Jadwigi, św. Mikołaja i św. Urbana. Wspomina też o drewnianej kostnicy, a także o tym, że kościół był otoczony lipami (drzewa chroniły przed uderzeniami pioruna). Po raz pierwszy jest też mowa o kaplicy w Kuźni Raciborskiej, gdzie odprawiano msze św. sześć razy w roku. Bowiem w miarę upływu czasu, usamodzielniły się przynależne wioski. Po plebiscycie i zakreśleniu granicy polsko-niemieckiej w 1922 r. odeszły miejscowości Kobyla, Raszczyce, Adamowice. Po II wojnie światowej usamodzielniły się także Babice.

Budowa obecnego kościoła

Wielka, neogotycka świątynia w Markowicach powstała w latach 1874 – 1877. Być może markowiczanie z zazdrością patrzyli na bliski Ostróg, gdzie wybudowano kościół krótko przedtem w latach 1856 – 1866 r.?